Cumhuriyet Dönemi Şiirleri
Kara bir gök için çok şey söylenebilir elbet İşte benim bulutum pas tutmamış sözcüklerden örgülü bir ağıt alnına halk sıçramış neferlerin…
Yürüyen, konuşan, yiyen, doymayan Kaç put sevdik, kaç put seçtik sayamam. Toprakları kanımızla suladık Kaç kuyuda ekin biçtik sayamam.Hangi yaşta kaç…
Ben nice İstanbul’lular gördüm sana gelinceye kadar Kirli paçavralara benzerdi insanları Dostluktan, vefadan yoksun. Bölünmüş, dağılmış, parçalanmış Ve herbiri kendi ağırlığıyla…
Öyle parçalandım ki ömrümde Sevgiyle öfke arasında, Sevgimi öfke vurdu Öfkemi sevgi kaçırdı İçim parçalandı aradaBi de bi gün baktım gökyüzüne…
Gitti son ulak;gözü titrek bir mühür gibi hurucunda taşıyarakşehrin çarşılarında bingün bir arya üşüttü mangal yüreğini taş konaklarınilkin alıcı kuşlar düştü…
Tanzimat Dönemi
Yedi Meşaleciler
Tümünü GörYeniciler
Güneştir düşen turuncusunda menekşeler sunarım Gece artık hiç dönülmeyecek yerlerdeki o sevgiliye Çocuklara kekik toplıyan…
Dün hayatıma bir köpek girdi Köpek, basbayağı köpek, sokak köpeği Dün girdi, dün 22 nisan…
Şimdi kılıksızım Fakat borçlarımı ödedikten sonra, İhtimal bir kat daha yeni esvaplarım olacak ve ihtimal;…
Lokman şair senin hayatın Yedi k………………..
Dağ başındasın; Derdin günün hasretlik Akşam olmuş,güneş batmış İçmeyipte ne halt edeceksin
O şimdi yalnızdır. Anasız,babasız, Şapkasız,elbisesiz. Her şeyi arkada bıraktı. Ne konuşacak arkadaşı, Ne okuyacak kitabı…