Cumhuriyet Dönemi Şiirleri
-Kazım Koyuncu’yaBurada oturuyorum düşlediğim yerde Her gün bile bile denizin kapısını Açıyorum “Viya” diyerek güzel yüzlü çocuklara Bir gün boğulacağız denizde…
Adresi mi değişti aşkın Ya da tarifi insanlığın Hangi kutsal kitapta yazar Böylesi bir yalnızlık Bu Allahsız sevda Bu kitapsız ayrılıkÖyleyse…
Göğsüme bir İstanbul çiziyorum Başparmağımla, kelebek biçiminde Çocukmuşum gibi aynanın önünde Yüzümü saçlarımı………………..
Üstümde biçilmiş ekinlerin kokusu beni mahsul sanıyor üstümde uçan kuşlar. Oysa “yaz bitmiş yazıt bırakmaksızın,” düşmüş kantarların dili oturmuş güzü ayıklıyor…
Ölümün üstüne sünger çekin Yaşayandan başkası bilmez yaşadığını Ölümü zambaklarla süslemeyin Giden aldı götürdü yanlışınıGeriye umut kalmış gibi Acıyı anılarla beslemeyin…
Tanzimat Dönemi
Yedi Meşaleciler
Tümünü GörYeniciler
Bir lamba yanıyor, hafif ve sarı; Garip bir yolculuk, tren ve Gülce. Bir hançer bölüyor,…
ben kışın güzelliğini söylerim ne gelirse dilime çünkü kış bir hazırlıktır soluğuma kıpkırmızı gülümenice kırmızı…
Oyle sevdim ki seni Oylesine sensin ki! Kuslar gibi civildar Tattirdigin acilar………………..
ona göre biri, istediği diyebilse, diyemiyor çarpıcı bir işaretle kayboluyor sonra döner gibi uzaklaştığında ılık…
Sur dibinde tek göz hanede odun kö………………..
Yine akşam oldu, Yalnızlık omuzlarıma çivisini çaktı yine, Uzaklık aynı gerçi, Heryerdeyken olan uzaklığın pek…