Memnunluğu hep güze mi rastlar halkın,
Kökü çürümüş yapraklar gibi
üflesen düşer
Önce onu kestirir gözüne rüzgar
Ona karşı şaklatır kırbacını
yağmur ve dolu
Kar, bir damı çökertmek isterse eğer
bulur kolaylıkla halka ait olanı
bir evin içinden geçmek isterse
çamuru, gürültüsü, haşmetiyle sel
gecikmez tanımakta halkın evini
Şahlar ustadır bir de
halkı, çökmüş avurtlarından tanımada
halkı halkla kuşatır
kırışan alnını halkın
gerdirir doktorlarına
Yalnız halk tanımaz halkı
bilmez nerden geliyor
bu, yuvarlanıp yangınlar çıkaran kor
o ki bahar gelir yaz gelir
memnun değil
güz gelir tanı
yanağından bir gamze ayırır memnunluğa
o zaman, ya intihar
ya idam…