karanlığın gözünde yaprak döken her şiir
tüyleri altın rengi bir kuş biriktirir
ânka’dır onun adı / başında bir çifte sorguç
Zümrütten gözleri ile bir aşkı depreştirir
boynu ince ve uzun / kanadı kızıl yaldız
göklerde “tek ve tenha” yalnızlığı emzirir
bir odur kafdağı’nda ustalık eden zâl’e
aşını o yedirir / suyunu o içirir
söyle: her ölüşünde dirilmeyi bilen kuş
gülün solduğu yerde yaprak nasıl yeşerir
ey çılgın şair! Sen de bir ankâ’sın fikrimce
yalnızlığın bu yüzden şiiri pekiştirir