ben çoğu zaman akşamları
yolculuğa çıkarım yıldız yukarı
unutsun diye onca pisliği
çirkinliği gözün yuvarı
ordan seyrederim ayın som ışığında
tedirgin dünyamızı kirli sarı
yine de çıkıp gelir bir kara güneş
haklı kılmak için bir intiharı
yırtılır gökte sabaha karşı
suskunluğa dönüşen çığlığın zarı
bu senin şiirindi: ahmet necdet
yaşanmamış aşkların sonbaharı.