Beni sanman ki dilber ‘ışkı böyle mübtelâ eyler
Beni böyle ezel bezmindeki kavl-i belâ eyler
Semâ’ idüp ‘aceb mi raksa girsem şevk-i şâdîden
O meh ‘uşşâka kasd-ı rahm idüp zikr-i vefâ eyler
Degül seng-i mezâr i’câz-ı la’lünle şehîd-i ‘ışk
Dirilüp yine ölmege elin açup du’â eyler
Salınur ‘Âşık ile ‘ıydda her ser ol bî-rahm
Benümle el yüzine el ucuyla merhabâ eyler
Bu hâlet ‘ışkdan yetmez mi ey sûfî-i zâhir-bîn
Seni cânân ile bî-gâne iken âşinâ eyler
Bilür ‘Âşık bilür cevr ü cefânun kıymet ü kadrin
Anunçün ol perî cevr ü cefâyı hep bana eyler