Bî-sütûn-ı gamda urdum taşa başı başa taş
Kûh-kenden kalmadum girü bu ben âvâre baş
Âşiyân-ı ‘ışk bozmadı serümden seng-i ta’n
Gerçi dirler ki yırak gider elün atdıgı taş
Hattun irdi çîn-i ebrûlar ider pey-vestegîn
Şâm irişüp âh kim tolındı gün karardı kaş
Olıcak fasl-ı hazân dehrün fenâsın fehm idüp
Taglar hep soyunup oldı çiçekler hep tırâş
‘Işk hânını ider miydi gıdâ-yı rûh eger
Olmasaydı ‘Âşık-ı dîvânede ‘akl-ı ma’âş