Gerçi kim hûblara ‘işve vü nâz oldı şümâr
‘Âşıka sûz u güdâz ile niyâz olur kâr
Ger cefâyise eger gâh vefâ olsa ne var
Sen esirge beni baht oldugı yeter gaddâr
Âh kim olmada günden güne hâlüm düşvâr
Öldürür bu gam u endûh beni âhir-i kâr
Baht-ı serkeş olıcak n’eylesün ana dil-dâr
Şeş-der-i gamda beni baht-ı siyâh eyler zâr
Yâr cevvâr diyü aglama ‘Âşık her bâr
Tutalum terk-i cefâ ide vefâdâr ola yâr
Her kaçan yâr vefâ itmege peymân eyler
Tâli’-i nahsum anı yine peşîmân eyler