Biliyorum antolojilerde yok yerim
Biliyorum ben henüz gölgedeyim
Boşuna kesiyorum ben okuduklarımı
Alnımdan damlayan terleri siliyorum
Yazdıklarıma/dönüyorum yönümü dünyaya
Bağırmıyorum/susmuyorum/pencerem hep açık duruyor
Eyfel Kulesi’ni görüyorum ilk kez düşümde
Kendini aşağı atmak isteyen ilk Türk oluyorum
Uyanıyorum/düşümün sonunu ben de merak ediyorum
Biliyorsun birbirimizi bulmamız zor
Bu kadar anlamsız sokağın arasında
Bir kahvede buluşmayı da denesek olmuyor
Birşeyler eksiliyor aramızda, ama ne
Mendiline kim gül oyalayacak burada
Günlerdir mendil arıyorum sana
Gelmiyorsun ya da yetişemiyorum kapanışlarıma
Biliyor musun, bilmiyorum, yerim yok benim bu sokakta
Kimse oturdum diye sekiz yıl bu evde
Duvarına bir plaket asmayacak ardımdan
Yerim yok telefon rehberlerinde de
Çıkarıyor birileri benden önce adımı
Seviniyorum