Gündüzler, öyle bir yırtılır ki
yamar dururduk geceleri
Düşleri çelimsiz ipleri kopuk
bir hüzün yongasıydı çocukluk
Delik deşikti hayatın cepleri
Bir avuç şairdik
bu kent düştü ömrümüze
Büyüdük…bir yangın büyümesi
Güllerle sevişmesini öğretmedile
……….
……….