-I-
demiri yaman çekiçlerdi amcam
ben kavları ocağa ekerdim
terlerdi ergenliğini şafak
kömürler nar koparıp sağılırdı
vişne soyunurdu demirin tavında
boşlukta değişim maviyle tüterdi
köpürürdü maşanın ucuda güneş
körük coştukça/tan kızıllığı solurdu
kusardı demir pasını/sonra
ben kömürleri yakutla süslerdim
-II-
demiri gözyaşlarıyla silerdi amcam
ben yalıma havalar yüklerdim/usulca
demir kanayıp içime sinerdi
orda/ipince dalbileklerimle koşardım
beynimde şahan yılkıların düşü/sonra
yılkılar ah/ah beni düşürüp giderdi
-III-
halk dağlarının ergin demircisi
geceyi düğümler/açardı kapıyı tanla
her geçen günden kıvılcım alırdık
yakutlar akıtırdık sürenin birikimine
her seher şafağı göğsünde üretirdi
her seher geceyi ergitirdi amcam