Hazerüm ta‘neden ol gâyete yetmişdür kim
Yâra ağyâr olup ağyârum ile yâr olubem
Demezem dahi sana âşıkem ey gül zîrâ
Sana âşıklığum izhâr edeli hâr olubem
Akl u sabr u dil ü dîn getdi bi-hamdi’llâh kim
Sefer-i sâhil-i sevdâya sebük-bâr olubem
Yoh Fuzûlî haberüm mutlak özümden bes kim
Vâlih-i nakş-ı hayâl-i ruh-i dildâr olubem
Bu Leylînün künc-i gamda giryânlığıdur ve Mecnûnun vâdî-i aşkda ser-gerdânlığıdur
Zâr ağlar iken bu resme ol mâh
Bir turfe sadâ eşitdi nâgâh
Bir kimse ohurdı şi‘r-i Mecnûn
Bu nükte ibâretinde mazmûn
K’ey neş’e-i aşkdan uran dem
Mecnûnı sağınma Leylîden kem
Mecnûn ile Leylîni berâber
Ger kimse der ise kılma bâver
Leylîde eğerçi derd çohdur
Mecnûn-ı hazînce derdi yohdur
Leylî eli iğnedendür efgâr
Mecnûna kılıçlar eylemez kâr
Leylîni eder harîr dil-gîr
Mecnûna verür neşât zencîr
Leylî ister ki eksile gam
Mecnûn gamın arturur demâdem
Mecnûndur ola gama girftâr
Leylî kime olmış ola gam-hâr
Mecnûna yeter şikence-i teb
Leylî kimedür tabîb yâ Rab
Mecnûndur esîr-i dâm-ı Leylî
Leylî kime salmış ola meyli
Leylî dutup ol terâneye gûş
Öz nağmesin eyledi ferâmûş
Tahkîk ile bildi bu hisâbı
Kim yoh şererinde şu‘le tâbı
Elbette belâ vü derdi gerdûn
Mecnûna verüpdür andan efzûn
Bu Leylînün İbni Selâma giriftâr olduğıdur ve Yârdan mahrûm ü mukayyed-i ağyâr olduğıdur
Mi‘mâr-ı serâçe-i ibâret
Beyle bu evi kılur imâret
Kim seyrden olmayup tesellî
Öz menziline dönende Leylî
Vermişdi özine dürlü zîver
Her zîvere bir netîce muzmer
Tâ mahv ola gözden ahıdan hûn
Hem gönleği hem donıydı gül-gûn
Tâ kim ola dûd-i âha mânend
Bağlanmış idi benefşe ser-bend
Tâ kim ola savt-ı nâle pâ-mâl
Kollanmış idi sadâlu halhâl
Tâ olmaya eşki yüzde ma‘lûm
Ruhsârına lû’lû’ idi manzûm
Ra‘nâ başa serpüben leçekler
Nazük bele sancuben etekler
Pervânesüz eylemezdi şem‘in
Eylerdi dür-i sirişk cem‘in
Ra‘nâ ra‘nâ yürürdi mâh
Bir şekl ile kim tebâreka’llâh
Ol asrda var idi Arabda
Bir mu‘teber aslda nesebde
Manzûr-ı eâzım u eâli
Makbûl-ekâbir ü ehâli
İdrâki bülend ü hüsni dil-keş
Etvârı huceste sîreti hâş
Vermiş Hak anun olan murâdın
Baht İbni Selâm kılmış adın
Ol turfe hümâ-yı evc-i ikbâl
Asûde-zamîr ü fâriğu’l-bâl
Av kasdına eylemişdi pervâz
Altında ukâb elinde şehbâz
Bir râh-güzerde ol nigâra
Uğraşdı vü kıldı bir nezâre
Cân ü ciğerinde kalmadı tâb
Mahv oldı nite ki odda sîm-âb
Terk etdi azîmet-i şikârı
Geldi eve getdi ihtiyârı
Tarh etdi binâ-yı resm-i peyvend
Tedbir ile buldı bir hıred-mend
Kim lutf ile söz kılanda takrîr
Takrîri verürdi daşa tağyîr
İn‘âm edüben ana besî mâl
Leylî talebine kıldı irsâl
Şart eyledi ol bülend-ahter
Kim olsa bu kâm-ı dil müyesser
Sarf eyleye genc ü mâl-i âlem
Cânâne yolında belki cân hem
Çün geldi bu râz-ı dil beyâna
Oldı ana râzı ata ane
Ol müşterîye verildi zühre
Şâyeste görildi mâra mühre
Çün İbni Selâma yetdi peygâm
Tenbîh-i neşât ü müjde-i kâm
Deryâ-yı neşâtı geldi mevce
Baş çekdi nihâl-i bahtı evce
Mahzen mahzen cevâhir açdı
Hırmen hırmen nisâr saçdı
Açdı der-i genc-i gevher ü zer
Fakr ehlini eyledi tevân-ger
Ol servün ayağı bağlu oldı
Âzâde iken adağlu oldı
Bu Nevfelün Mecnûn ile mukaddime-i ihtilâtıdur ve Ol cevher-i pâkden tezyîn-i bisâtıdur
Sâkî yine kasd-ı cân eder gam
Ver câm-ı lebâleb ü demâdem
Bî-kes kalubem men-i sebük-rây
Sen eylemesen mana maded vây
Men şîftenün penâhı olgıl
Bî-kesler ümîd-gâhı olgıl
Cehd eyle vü kılma bir işe ahd
V’er ahd etsen vefâya kıl cehd
Şemşîr-i mübâriz-i fesâne
Bu rezmde beyle batdı kana
Kim var idi bir huceste-fercâm
Ol asrda âdil ü nîkû-nâm
Tîğiyle mesaff müşkili hall
Ma‘rûf-ı zemâne adı Nevfel
Hem aşk yolunda çoh yöğürmiş
Hem çoh sitem-i zemâne görmiş
Bezminde misâl-i dürr-i meknûn
Bir gün ohunurdı şi‘r-i Mecnûn
Gâyetde beğendi tarz-ı pâkin
Mazmûn-ı kelâm ü sûz-nâkin
Sordı sıfatın dediler ey şâh
Âşüfte kılupdur anı bir mâh
Rüsvâlığı edüp özine pîşe
Dâm ü ded ile gezer hemîşe
Nevfel kılup ârzû-yı Mecnûn
Ashâb ile kıldı azm-i hâmûn
Bir gûşede gördi hâr ü mehcûr
Hâli nesak-ı salâhdan dûr
Etrâfını tayr ü vahş almış
Vahşet anı bir hisâra salmış
Çün dâire-i sübâ‘-ı hâil
Kat‘etdi sipeh görüp selâsil
Mecnûna yetişdi ol vefâ-dâr
Âsâr-ı telattuf etdi izhâr
K’ey haste nedür bu çekdüğün renc
Vîrânede zâyî etdüğün genc
Vahşî ne bilür senün makâmun
Hem-cinsleründen iste kâmun
Hâl ehlisen iste ehl-i hâli
Sahrâlara düşme lâübâlî
Devlet dilesen hümâdan iste
Genc isetesen ejdehâdan iste
Gam çekme ki men olınca gam-hâr
Yârun sana an-karîb olur yâr
Ger olsa zer ile iş ser-encâm
Yük yük tökelüm zer alalum kâm
V’er olsa garaz mesaffa muhtâc
Biz kan tökelüm sen eyle târâc
Ancak olagör menümle hem-dem
Men kim senünem senündür ol hem
Bu Mecnûnun Nevfel ile derd-i dil edâsıdur ve Şerh ü tafsîl-i mâcerâsıdur
Mecnûn dedi ey yegâne-i ahd
Tedbîrüme çohlar etdiler cehd
Çoh ehl-i azâyim etdi tedbîr
Olmadı perî bu dîve teshîr
Toprağlara tökildi çoh zer
Olmadı bu kimyâ müyesser
Sende bilürem ki lutf çohdur
Ne sûd çü mende baht yohdur
Sürme bilürem ki arturur nûr
Ne fâide göz eğer ola kûr
İkbâlüme yohdur i‘timâdum
Müşkil görinür menüm murâdum
Ah er kılasen bu şuğle ikdâm
Râyunca iş olmaya ser-encâm
Hem dûstum olmaya mana yâr
Hem düşmen ola ne dûst kim var
Bahtum bilürem menüm yamandur
Sûd istedüğün mana ziyandur
Bahtum sıfatında bir gazel var
Dâim kılurem men anı tekrâr
Bu gazel Mecnûn dilindendür
Vefâ her kimseden kim istedüm andan cefâ gördüm
Kimi kim bî-vefâ dünyâda gördüm bî-vefâ gördüm
Kime kim derdümi izhâr kıldum isteyüp dermân
Özümden min beter derd ü belâya mübtelâ gördüm
Mükedder hâtırumdan kılmadı bir kimse def‘-i gam
Safâdan dem uran hem-demleri ehl-i riyâ gördüm
Eğer su dâmenin dutdum revân dönderdi yüz menden
Ve ger gözgüden umdum sıdk aks-i müddeâ gördüm
Ayak basdum reh-i ümmîde ser-gerdânlığ elverdi
Emel ser-riştesin dutdum elümde ejdehâ gördüm
Mana gösterdi gerdun tîre bahtum gözgüsin yüz kez
Men-i bed-baht ana her gâh kim bahdum kara gördüm
Fuzûlî ayb kılma yüz çevirsem ehl-i âlemden
Neden kim her kime yüz dutdum andan yüz belâ gördüm
Bu Nevfelün Mecnûna ümmîd-vârlığ verdüğidür ve Hüsn-i musâhabetiyle rızâsın ele getürdüğidür
Nevfel dedi ey edîb-i kâmil
Feyz-i nazarumdan olma gâfil
Li’llâhi’l-hamd gayretüm var
Gayret kadarınca kudretüm var
Sen cehd eyle ki yâr ola ehl
Çün yâr ola ehl kârdur sehl
Mecnûn hem ümîd ile olup şâd
Terk etdi tarîk-i tab‘-ı mu‘tâd
Hem sildi gubâr-ı fark u gîsû
Hem eyledi kat‘-ı nâhun ü mû
Hem cismine verdi zîb-i câme
Hem başına zîver-i imâme
Bezm-i tarabı makâm dutdı
Meyl–i tarab etdi câm dutdı
Nevfel hem olup mülâzim-i ahd
İmdâdına kıldı cân ile cehd
Aldı ele müşg-bâr hâme
Leylî haşemine yazdı nâme