Gel mülküne bâğuna güzer kıl
Mahsûl ü menâfi‘e nazar kıl
Munı deyüp ol garîb ü hayrân
Dutdı reh-i bâdiye kemâ-kân
Bu İbni Selâmun Leylî visâline râğıb olduğıdur ve Bu da‘vâda subh-ı ümmîdi kâzib olduğıdur
Sâkî bize râhat-ı revân ver
Cânsuzlara himmet eyle cân ver
Kıl mest bizi mey-i mugândan
Evvel hoş ü hurrem eyle andan
Sor kim nişedür sebât-ı âlem
Encâm-ı ferah nihâyet-i gam
Dünyâ işi i‘tibârsuzdur
Çerhün revişi karârsuzdur
Çoh kimsene genc içün çeker renc
Gayrine nasîb olur anun genc
Gör anı ki her nihâl-i ser-keş
Sudandur ü sarfın eyler âteş
Takdîredür asl-ı emr mensûb
Hoşdur bu ki tâlib ola Matlûb
Çün İbni Selâm bildi hâli
Meydân-ı murâdı gördi hâlî
Cem‘ etdi ekâbirin diyârun
A‘yânını ehl-i rûzgârun
Gönderdi nikâh içün besî mâl
Şart etdügin etdi cümle irsâl
Min zerrîn-na‘l rahş-ı tâzî
Mısrî vü Irâkî vü Hicâzî
Min câriye vü gulâm-ı zîbâ
Pîrâyeleri harîr ü dîbâ
Min nâka nebât-ı kand yüklü
Nesrîn derilü benefşe tüglü
Min tabla abîr ü anber ü müşg
Yüz yük güher-i ter ü zer-i huşg
Esbâb-ı nikâh olup revâne
Kâbîni kesildi nakd-i câna
Leylî bu cefâdan oldı âgâh
Kim buldı bahârına hazân râh
Ümmidi gözine doldı toprağ
Maksûd nihâli tökdi yaprağ
Aks-i garaz oldı sûret-i hâl
İdbâra mübeddel oldı ikbâl
Gül ister iken sataşdı hâra
Nûr ister iken dutuşdı nâra
Efgân ile mâtem etdi sûrı
Mâtem-kede mahfil-i sürûrı
Meşşâta silerdi zülf ü hâlin
Arturmağa zîb ile cemâlin
Ol âh u sirişk ile demâdem
Hâli güm ederdi zülfi derhem
Eğmezdi hilâli vesmeye baş
Gözden giderürdi sürmesin yaş
Gîsûsı çekerdi şâneden ser
Bir bâr idi gerdeninde gevher
Gözgüye keder verürdi âhı
Zulmât-ı hat istemezdi mâhı
Pâ-bûsına bulmayup hınâ dest
Kılmışdı nekâreni üni pest
İklîle ruhı ururdı âteş
Buy-i hoş ana gelürdi nâhoş
Ta‘ne tikeninden etmeyüp bâk
Gül kimi kılurdı geydüğin çâk
Her lahza kılurdı âh ü feryâd
Derdi ki elünden ey felek dâd
Senden bu midi menüm murâdum
Devrânuna bağlu i‘tikâdum
Vaslını tevakku‘ etdüğüm yâr
Bi’llâh bu değül yanılma zinhâr
Ol nakş-ı sahîfe-i vefâdur
Bu tarz-ı cerîde-i fenâdur
Ol garka-i bahr-ı zevk-i cândur
Bu mahv-ı tena‘‘um-ı cihândur
Ol hayr yolına râh-berdür
Bu başladuğı tarîk şerdür
Cânânesi içün ol diler cân
Öz cânı içün diler bu cânân
Men anunem ol menüm ezelden
Sahla bu alâkanı halelden
Ey çerh bu akd olanda muhkem
Belkim yoh idün arada sen hem
Gel terk-i tegallüb ü sitem kıl
Tanrını arada gör kerem kıl
Verme kavîye zaîf mâlin
Düşmenlere dûstlar halâlin
Mecnûnumı sanma kimseden kem
Bir merd-i reh-i belâdur ol hem
Ey İbni Selâm-ı bî-ser-encâm
Bilsen sana mekr edüpdür eyyâm
Mecnûna koyupdur ad Leylî
Eyler seni ola kim tesellî
Sen kâm-ı dil iste men belâyem
Sen genc dile men ejdehâyem
Ammâ demezem işün hatâdur
Nisbet mana gâyet-i atâdur
Kurtar meni atadan anadan
Bir gam yeğ olur iki belâdan
Derd ile kılurdu nâle vü âh
Esbâb-ı tecümmülinden ikrâh
Devrândan edüp figân ü feryâd
Bu şi‘ri ohurdı ol perî-zâd
Bu gazel Leylî dilindendür
Hilâf-ı re’yüm ile ey felek medâr etdün
Meni gül ister iken mübtelâ-yı hâr etdün
Mürûr-ı ömrde bir dönmedün murâdum ile
Döne döne mana zulm etmeği şiâr etdün
İhânetümde nedür bilmezem murâdun kim
Azîz-i âlem iken hâr ü hâk-sâr etdün
Ümîd-vâr idüm evvel ki bir neşât görem
Binâ-yı mihnetümi şimdi üstüvâr etdün
Cefâ eliyle kılup çâk perde-i sabrum
Nihân olan gamumı halka âşikâr etdün
Vefâda vermeğe cân vermedün mana mühlet
Meni bu ahd vefâsında şerm-sâr etdün
Bir özgeni mana yâr eylemekdesen gûyâ
Menümle yâr olanı özge ile yâr etdün
Meğer bilindi Fuzûlî sana felek hâli
Ki varını bu cihânun yoh i‘tîbar etdün
Tamâmî-i sühan
Ol nev‘ görenler ıztırâbın
Tezyîn ü cilâdan ictinâbın
Eylerler idi gümân ki ol zâr
Bir özge belâyadur giriftâr
Kılmışdı ol âftâbı muztar
Hecr-i peder ü firâk-ı mâder
Derlerdi hakundur ey semen-bûy
Dutmışdun atan anan ile hûy
Hâlâ ki bulardan ayrılursen
Gurbet sitem olduğın bilürsen
Efgânuna hiç men‘ yohdur
Sen kimi yanan firâka çohdur
Ammâ bu imiş çü halka âdet
Sen hem cezâ eyleme ziyâdet
Kız dâim ata evinde kalmaz
Peyveste anaya mihr salmaz
Lâzım mey-i gaflet eyleyüp nûş
Eylersen atan anan ferâmûş
Leylî bu söze kılurdı ikrâr
Demezdi bir özge mihnetüm var
Görmezdi özine anı lâyık
Kim ta‘ne ede ana halâyık
Kız her niçe olsa yâra tâlib
Elbette gerek hayâsı gâlib
El ta‘nesi ile hâh ü nâ-hâh
Teklîfe düşüp bezendi ol mâh
Bir ehl-i hayâ min ehl-i ibrâm
İsyân ile olmaz iş ser-encâm
Ol zîver ü zeyne zib ü zînet
Bir şekl ile verdi zîb-i sûret
Kim anı görende derdi gerdûn
İnsâf kemâl-i sabr-ı Mecnûn
Pîrâyesüz idi ol meh âfet
Pîrâyeden arturup letâfet
Bir hadde erişdi âftâbı
Kim oldı nikâbı hüsni tâbı
Çün dutdı arûs-ı halvet-i şâm
Temkîn ile halvetinde ârâm
Zulmât ziyâya oldı gâlib
Yandurdı meşâilin kevâkib
Encüm güheri olup şeb-efrûz
Kıldı şeb-i târı gayret-i rûz
Gül-çehre sanemler oldılar cem‘
Her bir sanemün elinde bir şem‘
Resm-i tarab etdiler müretteb
Beş yüz büt-i gül-ruh ü şeker-leb
Yüz gonca dehenlü mâh-pâre
Gül suyı seperdi reh-güzâra
Yüz gül-ruh elinde micmer-i ûd
Eylerdi havânı anber-âlûd
Yüz mâh-likâ olup gınâ- saz
Koşmışdı sadâ-yı sâza âvâz
Yüz nergis-i mest gezdürüp câm
Ahbâba verürdi câm-ı gül-fâm
Yüz gül başı üzre yüz tabak zer
Olmışdı nisâr içün mukarrer
Bir taht-ı revân içinde Leylî
Ne şevket ü ne şükûha meyli
Her lahza figân ü âh ederdi
Ser-geşte vü muztarib gederdi
Endîşe-i zevk u ayşden pâk
Seyl içre sağın gederdi hâşâk
Çün yetdi harem-serâya ol mâh
Dağıldı olan refîk ü hem-râh
Gül halveti oldı sahn-ı gül-zâr
Dûr oldı bisâtdan has ü hâr
Baht İbni Selâmı etdi âgâh
Kim oldı sana müsellem ol mâh
Ol tâlib-i gevher-i yegâne
Gevher hevesiyle girdi kâna
Ne gördi nikâb içinde bir nûr
Gözden ruh-i dil-fürûzı mestûr
Germ oldı mahabbetün merâkı
Deprendi visâle iştiyâkı
El urdı ki aça ol nikâbı
Ref‘ eyleye ortadan hicâbı
Leylî dedi ey harîf-i kâbil
Sensen ser ü server-i kabâil
Evsâfun eşitmişem ziyâde
Kâmilsen edebde vü hayâda
Mâ‘lûm edübem ki Kâf-tâ-Kâf
İnsâfuna el verüpdür insâf
Men kim değülem ganî fakîrem
Mihmân demeyem sana esîrem
Zulm eylemek etme bir esîre
İzhâr-ı terahhum et fakîre