sen yokken, ırmaklarım bilmezdi denizleri
su, kalbimin tahtına damlardı sade siyah
hangi duraklarından geçseydim şehirlerin
bitkin aşklar görürdüm ömrün aynalarında
pençeleri baldıran kokardı kedilerin
sen yokken, gergefinden bana bakardı kızlar
her kuş bir tüy bırakıp giderken kanadından
avcı hep yüreğime savururdu kendini
sen yokken, ne ay vardı göğümde, ne yıldızlar
başakları vahşice örselendi hayalin
aldı hıçkırıkların rengini sardunyalar
dargın bir şirazeydi aramızda melâlin
bizden önce görmüştü bu rüyayı mumyalar
zevâlinle baktığım her aynada bir diken
tahtırevan gönlüme âşiyandı, sen yokken
ellerimde umarsız soluyordu çiçekler
sükûtun, en isyankar süvariydi içimde
tenime tutunmuştu karanlığıyla korku
bakışların çehremde, tebessümün saçımda
öfken dudaklarımda yine hüzzam bir şarkı
simsiyah geceleri anardı dalda baykuş
bir ağaç köklerinden bakardı gözlerime
bir sincap o sevimli edasıyla karşımda
bir çocuk kan ağlayan fotoğrafımı bulmuş
kartal pençelerinden kaçar gibi, her seher
kaçtım en mahrem duran yüzünden meleklerin
penceremde biriken yıldızlar birer birer
kuyusuna gömüldü kanayan bileklerin
dudaklarımı verdim yuvasız kalan kuşa
kör düğümler atıldı içimde her nakışa
benmişim her incinen yürekte eriyen ah
yıkılan mağaralar bırakılmış ömrüme
rüzgâr susmuş; kuşların kanatlarında keder
tükenmeyen geceler getirirken öteden
sensiz kalan turnalar gökyüzünü terk eder
iklim çöller uğruna yakıyor perdesini
aldatılan çocuğun avuçlarında boşluk
sellere karışırken bu çaresiz sarhoşluk
can kendisi dışında arıyor kendisini
sen yokken yağmalandı yüreğimden akanlar
nerdesin? neden katran kokuyor bahtımda tuz
biz bahar vurgunları, pencereden bakanlar
sen yokken karanlıkta aşka zindan olmuşuz
nasıl da çoğaltmışız yalanın gölgesini
can kendisi dışında arıyor kendisini
yüreğim gergef gibi işledi yokluğunu
nakışlarında yüzün filizlendi her akşam
sen yokken, yangınlarda küle dönen benmişim
ayırmışım küçülen varlığımı kendimden
ayrılığı bilmeyen taşlara imrenmişim
efkârıma sunarken yüce dağlar sisini
sen yokken cinler bile ürperirdi adımdan
gökkuşağı bulurdu doğum gününde ruhum
can kendisi dışında arardı kendisini
sensizlik yağmur düşen bir yaraydı her bahar
her sonbahar ölümü tadardım kuytularda
yüzünü görmeyince kırılırdı aynalar
ruhum çılgın süvari, isyankâr ve hovarda
sen yokken uykusunda ağlardı kar tanesi
hayalinle yorgundu derdimin bahanesi
ben içmeden kurudu çeşmeler; karardı su
ben geçmeden yıkıldı köprüler; yandı nehir
ihtiras, bin bir gece masallarında bezgin
intihar, şirpençeli dağlar yıktı başıma
ben hep senin ülkende yargılanan bir gezgin
sen yokken siyah bana yoldaş olurdu kinle
yelesinden huylanan küheylandı gençliğim
ben hep senin uğrunda yürüdüm dehlizleri
sen yokken aldatıldı kaşlarım kaleminle
köy çilekeş yokluğun, şehir ayrılığınmış
kan izi var gecenin kararan gövdesinde
dilsizler, unutulmaz şarkılara sığınmış
körler, şehlâ bakıyor taşların gölgesinde
köle zincire vurmuş masum efendisini
can kendisi dışında arıyor kendisini
şimdi hangi burcundan baksam uzun bir aşkın
toplasam sokaklara dökülen nergisleri
hangi cellada mezar olsa kalbimde kader
ayaklarına özge bir sevda mı toprağım
yollar yurduna yine uçurumdan mı gider
yıllardır tutmak için çırpınır ellerini
o ıssız tapınaklar, o masum azizeler
bir gün gelirsin diye aldattığım dizeler
hala bir deniz gibi döver sahillerini
bilmedim; gelincik mi döküldü kundağına
hangi el beşiğine koydu o gün canımı
girdiğin de ölümsüz çiçeklerin çağına
yaprağınla, kokunla kuşattın her yanımı
ev masalla bezendi, efsaneyle donandı
oda, bir derviş gibi esrarınla sınandı
çaresiz bir kurt gibi hayat emdi kanımı
raksını seyre daldım kara yüzlü devlerin
sen yokken gözlerimde tipi vardı; gülmedim
kuyuya atılmadan yusuf oldu yüreğim
sensiz deniz bulaştı gözlerime; silmedim
adına Nazlı Eşna dediler; kıskandı su
başka şeyler istedi toprağından bahçıvan
rüzgar hep yanılgıyı taşıdı içimize
doğduğunu duyunca kaçtı göğün uykusu
tebessümü seninle öğrendi kum saati
sensiz nabız serseri atıyor; kan yanıyor
resmini büyütüyor samanyolunda âti
seninle kafdağının devleri uyanıyor
yaşasam da, ölsem de, avuçlarımda tüter
buhurdanlık istemem artık; saçların yeter
sensiz, göremez olur bulutlar dağ başını
efsane uykularda yağmurları tükenir
silinir gökyüzünden yıldızların izleri
şakayıklar mahzundur sokak aralarında
geceyi anlayamaz gündüzün dilsizleri
kahramanlık veriyor şimdi son nefesini
rüzgâr bir bilmecenin gözyaşıyla yıkanır
vatansız kalanların kabuslarında bitkin
can kendisi dışında arıyor kendisini
atını terk ediyor süvariler; ufuk boş
umut ağır bir rüya görüyor inleyerek
ilâcını yitirdi sayrılar; hekim sarhoş
sen yokken anlamadı hasret nedir, bir yürek
her durakta yetimler ağlıyor mor çehreli
seni gördü, köprüler yıkıldı; yollar deli
ben böyle yürümezdim eskiden, ak adımla
adımı bin bir hece yazamazdım adınla
sensizlikten bunalır tenhalarda gezerdim
batık bir gemi gibi derinlerde yüzerdim
her sabah şimdi senin bahsini açıyorum
her gün bir turna gibi göğünde uçuyorum
endamına bakarken esrarını özlerim
her gece gözlerinle kapanıyor gözlerim
sen yokken denizlerin dibine çöktü acı
köpüren dalgalara karıştı kan ve zehir
sen yokken hayat yine dare çekti Hallac’ı
yıllarca irin aktı vadiden; yandı nehir
her bahçeden bir mezar gölgesi düştü bana
ısırganlar ağlamış, zakkum gülmüştü bana
sen yokken Azrail’i beklerdi dağda yolcu
ağlayan urbasında ölüm vardı dervişin
sen yokken kıpkızıldı kalpte mızrağın ucu
sevdalı dudakları simsiyahtı âteşin
kumrular benim için yakıyordu sesini
can kendisi dışında arardı kendisini
hep çeşmenin başında, hep susuzdum sen yokken
tende sancıydı zaman; uykusuzdum sen yokken