Bahâr oldı açıldı uş ter-çiçek
Yüzüñ bigi oldı münevver çiçek
Yüzüne öykünür didiler bu işi
Ne cân-ıla ide iy dil-ber çiçek
Sipîœ-âb u sürh-âb urındugı-çun
Yüzüñe kaçan beñzeyiser çiçek
Firâkuñuñ odına düşdi meger
Veger-ni neçün böyle göyner çiçek
Yüzüñüñ hayâsından olup hacil
Nikâb içre oldı müsetter çiçek
Zer ü sîm ü yâkût ider nisâr
Yoluña zihî pâk-gûher çiçek
Şükûfe kenîzek olam dir saña
Anuñ-ıçun adını eyler çiçek
Yüzüñ şemin irte gice gün bigi
Çirâg-ıla her yaña isder çiçek
Cemâlüñ hayâli düşer göñlüme
Gözüme çün olur musavver çiçek
Yüzüñden gidermez gözin bir nefes
Zihî âşık-ı pak-manzar çiçek
Sabârah saçuñ kohusın almasa
Bula mı dem-i rûh-perver çiçek
Yüzüñ şavk-ıla yaş yirine döker
Gözinden gül-âb-ı mukattar çiçek
Şeref burcına irdi güneş girü
Ki handândur u tâze vü ter çiçek
Saçar topraga dürr ü gûher bulıt
Savurur yile müşg ü anber çiçek
Virür bâg necm ü şecerden nişân
Ki zühre bigi oldı ezher çiçek
Sabâ gün bigi zâhir ider sabâh
Gice n’itse göñlinde muzmer çiçek
Meger nergis içer çemende girü
Ki dutmışdur öñinde sâgar çiçek
Bu nâzük vücûh-ıla kim görinür
Aceb mi oldı-y-ısa tüvân-ger çiçek
Aceb mi olur-ısa ıtr-ıla bâg
Ki yahup-durur bunca micmer çiçek
Ne yil var başındaki pîr-âne-ser
Düzer rast-piraye-i zer çiçek
Degülse tolu başı bâœ-ı gurûr
Ne ömrine urınur efser çiçek
Cihan bî-vefâlıgıdur yazılu
Görür uş tolu hat müşeccer çiçek
Bu gün geldi kim yarın ide saña
Nedür dünyâ hâlin mukarrer çiçek
Saña yiter itseñ görüp itibâr
Ki ne resme biterse yiter çiçek
Bahâr uş yiter haşre rûşen delîl
Ki rad oldı sor ehl-i mahşer çiçek
Olur zâhir uş sırr-ı yuhyî’l-izâm
Bu gün ki oldı zinde ser-a-ser çiçek
Zihî rengi-i rez ki oldı anuñ sun-ıla
Boyasuz saru vü kızıl her çiçek
Ne keşf ehlidür kim gice gündüzin
Kıyâm u sıyam-ıla sürer çiçek
Salâta âb-dest-ile ider iftitâh
Ne zâhiddür Allahü Ekber çiçek
Yil-ile su üstinde ider tekye-gâh
Ki olmış-durur Hızra hem-ber çiçek
Beşâşetde handân neçündür aceb
Bilürken ki olmaz muammer çiçek
Görür mâlı kim yil alur varını
Yidürmeyene hande ider çiçek
Hezârân göz açup bahar her yaña
Görine diyü şâh-ı saf-der çiçek
Şeh-i memleket mîr Sülmân ki anuñ
«enâsında oldı zübân-ver çiçek
Gözi rûşinâyî bula ger ide
Yolınuñ tozın kuhl-i agber çiçek
N’ireye ki kahruñ semûmı ire
Ola gonca içinde ahker çiçek
Nesîmi sehâñuñ n’ireye ki ire
Bitüre kuru taşdan âzer çiçek
Hatîb aduñı añıcah ne aceb
Getürür-ise hûb-minber çiçek
Kapuñda iki yüzlü oldugıdur
Ki hak-ile düşd i ber-â-ber çiçek
Nisâr-ıçun atuñ ayahlarına
Döker topraga zerr ü zîver çiçek
Eger kahruñuñ şemmesini göre
Müverredken ola muzafer çiçek
Eger mihrüñüñ kohusına bula
Od içinde ola semender çiçek
Şehâ çün bahâr irdi vü her yaña
Saru vü yeşil oldı ahmer çiçek
Demi oldı içerseñ mey-i müşg-bûy
Ki hoş-rengdür ü muanber çiçek
Bihamdi’llah ol geçdi kim revzeden
Göze görinürdi muhakkar çiçek
Uş irişdi îd-i mübârek girü
Ki tâc-ı ser oldı müdenner çiçek
Hilâli kadehden şarâb eyle nûş
Ki tâbân-durur şöyle ki ahter çiçek
Koma lâle bigi elüñden kadeh
Ki yiryüzine oldı zîver çiçek
Gör uş Ahmedî sözi bigi bugün
Ne rengîn-durur hûb u mahber çiçek
N’ola pîr-ise çün getürmez bahâr
Tabîatde andan cüvân-ter çiçek
Ol itdügi bâga irişmez hazân
Hem orada bitmez müzevver çiçek
Nedür defteri bir aceb bâg kim
Gelür anı görene münker çiçek
Gülüñ defteri bigi varmaz yile
Egerçi toludur bu defter çiçek
Duâ yik ki yokdur senâña aded
Niçe ki oldı bî-hadd ü bî-mer çiçek
Niçe kim ola rûh-perver sabâ
Niçe kim ola revh-güster çiçek
Cihân-perver olsun vücûduñ senüñ
Niçe kim olur nîve-âver çiçek