Işkuñuñ odına düşüm hâlümi sor iy habîb
Derd-mendem derdüme tîmâr eyle iy tabîb
Her gice sinün cemâlüñ şavkı-y-ıla tâ-seher
İñilerem şöyle kim gül hasretinden andelîb
Senden ırah şem bigi hûn-ı dildür yidügüm
Her kişi anı yir ki ezelden aña olmışdur nasîb
Tapuña irem diyü kapuñda çoh oldum mukim
Dimedüñ bir gün ki n’eyler işigümde bu garîb
Ne aceb yansa yüzüñ şavkı-y-ıla cânum oda
Ola mı pervâneden şema düşüp yanmah acîb
Sen baña benden yahın manîde senden ben saña
Gerçi sûretde ırag itdi beni senden rakîb
ˆd bigi yanar-iken Ahmedî’nüñ nâlesin
İşiden dir “inne İbrâhîme evvâhün münîb”