İy ki oldı saña ins ü cin mâdih
Saña-durur sezâ elhak medâyih
Kamu işlere eltâfuñ mebâdî
Kamu sırlara evsâfuñ fevâtih
Dilüñ cân sırrın itse fâş n’ola
Ki göñlüñdür senüñ gayba mefâtih
Eger cûduñla vezn olsa yir ü gök
Senüñ cûduñ ola mîzânda râcih
Senüñ kavlüñdedür cümle menâfic
Senüñ filüñdedür kamu mesâlih
Ne kim senden dinilürse mahâsin
Ne kim hasmuñdan eydilür makâbih
N’ireye adlüñüñ âvâzı irse
İdemez hayf tîhûya cevârih
Kul oldı hulkuña cân-ıla anber
Olalı sîretüñüñ müşgi fâyih
Ayaguñ tozına viren kişi cân
Ticâret itmiş olur lîki râbih
Senüñ zikrüñle hurremdür havâtir
Senüñ şükrüñle rûşendür levâhih
İşigüñe sürer her-subh yüzin
Anuñ-çundur sabâ müşgîn revâyih
Kılıcuñdan kaçup kurtıldısa hasm
Kılıcuñdan senüñ andan ne kâdih
Kaçan koyın bıçahdan kanda varsa
Bulınur anda aña çoh mezâbih
Dahı beœ-ter belâya sahlamışdur
Cihândur anda çoh olur cevâyih
Süñüñüñ adı añılsa felekde
Düşüre korhıdan rumhını râmih
Eger sultâna isyân itse düşmen
N’ola düşmen işi olur kabâyih
Anuñ-çun birbimezem saña midhat
Ki vasfuña iremez medh-i mâdih
Ne hâcetdür kemâlüñe senüñ medh
Güneş nûrın ne artura memâdih
Mahâsinden senüñ zâtuñdur artuh
Neden ki ola benüm fikrüme sânih
Tolu-durur senüñ ihlâsuñ-ıla
Dil ü cân-ıla azâ vü cevârih
Diyemez vasfuñuñ bir noktasını
Anı biñ yıl iderse şerh şârih
Emîr Sülmân diyü añılsa dilde
Olur hoş-dil feleklerde levâyih
Dilerseñ mîve-i medh Ahmedîye
An it ki ider agaçlara levâkih
Sevânih eylesün fâluñı hâlis (XVI/24)
Adûñuñ tâyirin itsün bevârih