Kaydını zülfüñ ider göñül taleb
N’iredendür aña bu sevdâ aceb
Alnuña ay dir-isem olmaz revâ
Yüzüne gün dir-isem düşmez edeb
Mûsî icâzın kılur vâzıh bu zülf
Îsî enfâsın ider zâhir bu leb
Yüzüñe kim cân u dil hayrânıdur
Ne diyeyim cüz kemâl-ı sun-ı Rab
Gözlerüñ ışkından esrimişdi cân
Dürimedin bâg u bitmedin ineb
Mihnet itdügüñ bu hasta cânuma
Sini sevmişem hemîn budur sebeb
N’ola göñlüñ Rûmı yıhılsa Ahmedî
Çün yıhıldı Şâm u Bagdâd u Haleb