Sahın i dost ki aldamasun seni bu cihân
Gözüñi aç göresin “küllü men aleyhâ fân”
Hafî degül bu ki müşkil harîfdür dünyâ
Ne sübhedür ki dilersin bu zâhire bürhân
Ne menfaat ide saña bu zâlim-i ranâ
Ne fâyide kıla baña bu düşmen-i nâ-dân
Neçün bu gûl u mugaylânı şöyle sevdüñ kim
Ne hûr ögüñe gelür ü ne ravza-i Rıdvan
Sipihr zahm urur cânunâ vü sen gâfil
Sitâre say ider kanuña vü sen şâœân
Bizüm anâmuz-ıçundur müdâm yir sâkin
Bizüm fenâmuz-ıçundur bu çarh ser-gerdân
Revâ mıdur ki fenâ ivini imâret idüp
Bekâ serâyını terk idesin ki ola vîrân
Görür-iken bu cihân mekrin aldanursın aña
Dirîg sini serâsîme eyledi şeytân
Yarın ayaga düşüp çünki hor olısaruz
Bugün bu başda neçün duta bunca kibr mekân
Çü çeng ura ecel aña ne Kaysar u Fagfûr
Çü el suna felek aña ne Kisra vü Hâkân
Saâdet ol kişinüñdür ki himmetinde anuñ
Vücûdı vü ademi ola âlemüñ yiksân
Nesîm-i emn ü emân n’irede ola çün kim
Semûm-ı fitne-y-ile toludur basît-i cihân
Arada Nûhı yitürdüñ hemîn ki bulınmaz
Veger-ni maşrık u magrib tolu-dur Tûfân
N’ireyi kim soraruz kamu tîh-i gafletdür
Arada Menn-ile Selvâ-durur ki oldı nihân
Cihânda añma vefâ adını ki ankâdan
Ne buldı ne bulısar say-ile kimesne nişân
Yir ehli âhı-durur görinen bu çarh-ı kebûd
Veger-ni eyt ki nedür mürtefi olan bu duhân
Nedür saña ne diyeyim felek ser-encâmın
Ki ol dahı bu arada olup-durur hayrân
Medar-ı çarha müdârâ gerek ki ol bizüm
Murâdumıza muvâfık ider degül devrân
İ kim şikâyet idersin günâh derdinden
Bu dünyayı ko ki aña hemîn budur dermân
Devâyı gündüzin eyle ki nuzc ala illet
Diler-iseñ seni öldürmeye şeb-i buhrân
Seher bigi kamu sıdk u safâ tolu göñlüñ
Eger ider-ise Kur’ân nücûmı-y-ıla kırân
Tedebbür eyle bu Kur’ânı kim yakîn bilesin
Nedür celâlet ü ikrâmı alleme’l-Kur’ân
Diler-ise ki saña rûzi ola îd-i ebed
Hakuñ yolında bu cânuñı eylegil kurbân
Düriş irişdürigör rûh-ı kuds ravzasına
Niçe bu kayd-ı heyûlâ ola aña zindân
İkâmet eyleyü biş rüknini sen islâmuñ
Diler-iseñ saña bend olmaya bu çâr-erkân
Kemâl ehli-y-ile ol be-her-tarîk refîk
Ki hîç irmeye dünyâ vü dînüñe noksân
Ko anı kim seni şeytân ider aña tahrîz
Dut anı kim saña sultân ider anı fermân
Halîl-vâr olur-ısañ tarîk-ı hulletde
Yakîn bu kim ola âteş saña gülü reyhân
Bi-gayr-i dîn-i Hanîfî ko cümle edyânı
Diler-iseñ ki saña rahm eyleye Rahmân
Bu dâr-ı emn degül dar-ı havfdur zinhâr
Dürüst eylegil îmânı kim bulasın emân
Güneş gibi eger olursa ten bürehne ne ayb
Çü nûr-ıla bizeye cânı hilat-ı îmân
Ne assı dürlü libâs-ıla zâhirüñ bizeseñ
Çün ola hulle-i dînden bu bâtınuñ üryân
Ganîlıgı isde dilerseñ ki kalasın dervîş
Fakîr ol diler-iseñ ki olasın sultân
Neyi ki virdi-y-ise Hak aña kanâat it
Ziyâdet isdeme ki oldur dalâlet-i tugyân
Sezâ-yı tisa-i âyât ol kişi ola kim
Dileye Mûsaviler bigi seba-i elvân
Gel Ahmedî sözini cân kulag-ıla diñle
Ki ola saña bu cihânuñ kamu nihânı ayân
Niçeler öykine aña velî degül mümkin
Ki kamu kuş ide tâvûs resmine cevlân
Fasâhat atına oldum süvâr elümde silâh
Mübârizi bulamazam veger-ni uş meydân
Eger bu nazmı işide revân-ı Gül-şehrî (LXIV/39)
Diye ki şâd ol u ahsent sâniye’l-Hassân