Çün demür-ile kamışı kıldı Hâlik âşikar
İtdi kılıçla kalem çoh dürlü bahs ü kar-zâr
Didi evvel fahr idiben kılıc kim ol benüm
Kim benüm-çün didi “enzelne’l-hadîd” ol Kirdgâr
Eyle virdi pes cevâbını anuñ anda kalem
Kim benüm-için didi “nun ve’l-kalem” Perverdigâr
Kılıc aña didi kim benüm iledür pâs-ı milk
Pes kalem didi benem dîn kasrın iden üstüvâr
Didi kılıc kim benem sultânlara olan kemer
Pes kalem didi benem sultânlar elinde süvâr
Didi kılıc yir yüzi binümle olur lâle-gûn
Pes kalem didi benümledür cihân nakşı nigâr
Pes kılıç didi benümle ider ekâbir ululıh
Pes kalem didi benümle ider efâzıl iftihâr
Pes kılıç didi benem kim feth iderem memleket
Pes kalem didi memâlik benden almışdur karâr
Pes kılıç didi benem küffârı iden pâyimâl
Pes kalem didi benem mü’minleri iden pâyidâr
Pes kılıç didi ki şehler düşmenin sayd iderem
Pes kalem didi benem anları eyleyen şikâr
Pes kılıç didi ki şehler benden ister kuvveti
Pes kalem didi ki anlar benden ister istimâr
Pes kılıç didi benüm çoh gûherüm vardur ayan
Pes kalem didi benem hoœ bahr-ı dürr-i şâh-vâr
Pes kılıç didi ki sîm ü zer-durur baña makâm
Pes kalem didi ki bahr-ı müşgdür baña diyâr
Pes kılıç didi benem şerri cihândan def iden
Pes kalem didi benem her hayrı iden ihtiyâr
Pes kılıç didi ki aslum oldı hâk-i hoş-nihad
Pes kalem didi ki binüm aslum âb-ı hoş-güvâr
Pes kılıç didi ki benem Hızr bigi sebze-pûş
Pes kalem didi suya saldum benümdi ol şiâr
Pes kılıç didi ki od içinde ben sabr iderem
Pes kalem didi katısın nûr idemez sini nâr
Pes kılıç didi ki handânam degülem türş-rûy
Pes kalem didi ki mü’min gerek ola eşk-bâr
Pes kılıç didi dürüstem ben şikestüm hîç yoh
Pes kalem didi şikest itdüm Hak-ıçun ihtiyâr
Pes kılıç didi bilürsin bini gökden inmişem
Pes kalem didi ki levhi yazmışam bî-iftikâr
Pes kılıç didi ki kamu aybı ben def iderem
Pes kalem didi benem hoœ kamu gayba râz-dâr
Pes kılıç didi benem hoş-reng ü gâyet ten-dürüst
Pes kalem didi itdi bini havf-ı Hak zâr u nizâr
Pes kılıç didi ki hükmün âleme olmışdur revân
Pes kalem didi ki var bende dahı bu iktidâr
Pes kılıç didi ki illerden ben aluram harâc
Pes kalem didi kamusın ben iderem iddihâr
Pes kılıc didi cihânda olmışam ben muteber
Pes kalem didi cihâna nîşe ideler itibâr
Pes kılıç didi ki Rüstem’den virürem ben nişân
Pes kalem didi ki uş İdrîs’den ben yâdigâr
Pes kılıç didi şecâat bende vardur bî-hisâb
Pes kalem didi belâgat bende vardur bî-şümâr
Pes kılıç didi benem sultânlara hidmet-güzîn
Pes kalem didi benem anlara hoş-midhat-güzâr
Pes kılıç didi ki şâha ben kulam beste-kemer
Pes kalem didi ki baña dahı budur resm-i kâr
Pes kılıç didi dur imdi varalum şeh katına
Tâ ki davimüzi bizüm kat ide ol nâm-dâr
Başı üstine kalem kılıc-ıla oldı revân
Girdiler ol pâdişahuñ hazretine rûz-bâr
Mîr Sülmân-ı Süleymân-kadr ü Âsaf-marifet
Kim halîfe itdi cihâna Hak anı Dâvud-vâr
Ol Ömer adl ü Hasen-hulk u Alî-dildür velî
Kılıcından künd-dendân olur anuñ Zû’l-fikâr
Şehr ü kişver olalı yüzbiñ göz-ile bu felek
Aña hem-tâ görmedi görmeyiser bir şehriyâr
Kanı İskender ki göre-y-di nice olur dünyede
Harb ü darb ü bezm ü rezm ü hazm ü azm ü gîr ü dâr
Memleketde pâœişâh olalı adlinden anuñ
Gürg ü mîş ü bâz ü kâz oldı biribirine câr
N’ola oldı-y-ısa bu âlem müsahhar hükmine
Çün anuñ-çun yaradıldı encüm ü çarh ü medâr
Atınuñ nalin felek anuñ-çun itmiş tâc-ı ser
Tarf-ı zer bagladı cevzâ aña oldı cân-dâr
Kılıcıdur berk-i rahşân atlarınuñ üni rad
Süñüsidür ejdehâ vü ohıdur perrende-mâr
Dökdi gerdûn ayagına varını tâ mihr ü mâh
Hidmeti hakkından anuñ girü kaldı şerme-sâr
Bu meliklerden kim ide ceng anuñla ki anuñ
Bir kolına turamaz biñ Rüstem ü İsfendiyâr
Kâr-zâr idem diyen bu pâdişâhuñ ahdi-le
Ne aceb ger kalur-ısa kılıcından kâr-zâr
Şehr ü kala heybetine nice döyiser anuñ
Kim aña âsî olursa yıhıla bu nüh-hısâr
Elleri ol bahrdur kim dürridür aña hubâb
Kılıcı şol od-durur kim mergdür aña şerâr
K’anı yümn-ile bulayım diyü katında kabûl
Aña virmişdür yemîninden ne kim versa yesâr
Lutfınuñ feyzini görüp bu halâyık üstine
Şerme-sâr oldı anuñ-çundur döker ebr-i bahâr
Himmeti ger memleket almaga itse ârzû
Az zamândan Rûm’dan feth eyleye tâ Kandehâr
Zulm yıhıldı olalı adli anuñ pâsübân
Fitne uyıdı olalı bahtı anuñ hûş-yâr
Kahrınuñ nârını çün kim yâd ider düşmeni
Katre katre yüregi kan olur eyle kim enâr
Yahmaya tamunuñ odı bir nefes kâfirleri
Ger anuñ lutfı hevâsı tamuya ide güzâr
Ger kıla kahrı yili bir lahza büstâne güzer
Âteşîn ola mizâcında kedû-y-ıla hıyâr
Ger bula ol şeh elinden hâsiyet ebr-i hazân
Kand bitüre sögüt laliledür serv ü çinâr
Düşmenüñ yavuz adı n’irede kim añıla
İt dahı işidür-ise bi’llah andan ide âr
N’ola sındı bigi hasmı ider-ise ıztırâb
Çün şehün havfından eriyüp ana irdi iztırâr
Ol gelenlere cevâb ol resme virdi pâdişâh
Çün benümsiz arañuzda olmasun bu gîr ü dâr
Bah ki nicesi müverred levn oldı gül-sitân
Gör ki nicesi mutavves-reng oldı sebze-zâr
Pâœişâhâ husrevâ şâhâ bahâr irişiben
Uş berâber oldı adlüñ bigi leyl-ile nehâr
Gel varalum mürgi-zâr içinde hoş işidelüm
Kim nicesi nâle ider ışk elinden mürg-zâr
Nûş kıl zerrîn-kadehden bâœe-i yâkût-reng
Kim bulıtdur gûher-efşân u hevâdur müşg-bâr
Gör ki nîce lâle vü nergis getürmiş hâreler
Bah ki nice tâze vü ter gül bitürmiş huşk-hâr
Taga bah kim yoluña nice zümürrüdler saçar
Bâgı gör kim ayaguña sîm ü zer ider nisâr
Lâle almışdur eline sebzede zerrîn-kadeh
Çünki gördi nergisuñ başında var-durur humâr
Kanda bahsañ lâle vü nesrîn-durur hem nesteren
Kanda varsañ nergis-i ranâ-durur serv ü arâr
Rûzigâruñ halini çün kim bilürsin nicedür
Komagıl câmı elüñden bir dem iy Cem zinhar
Tûtîye beñzer reyâhîn çevresinde serv-bün
Kevsere beñzer riyâzuñ arasında çeşme-sâr
Mevsüm-i güldür şehâ gül-zâr içinde oturup
Câm-ı gül-gûn virsün elüñe nigâr-ı gül-izâr
Bülbülüñ sâzın işidüp bir gazel geldi dile
Kim diler Zühre ki ide çengine destânın târ
Yazmadı can levhi üstine yüzüñ bigi nigâr
Nakş ideli ay u günüñ şemsesin sûret-nigâr
Fürkatüñüñ hasretinden gözlerüm yaşın gören
Dir ki hergiz görmedüm kim lal mevc ura bihâr
Gözlerümden dökilürken şem bigi hûn u âb
Nîşe düşmişdür aceb bilsem yüregüm böyle hâr
Kasdı cân-ısa gözüñüñ aña Bismi’llah fidî
Ben dahı cehd iderem kim gide boynumdan bu bâr
Ayaguña tuhfe ide-y-düm cânum olmasa-y-dı ayb
Tuhfe itmek ol azîze bir metâı ki ola hwâr
Zulmetini gicenüñ saçuñ bigi sorsañ nedür
Göklere çıhdı benüm âh u dütüninden buhâr
Ahmedî vasfın ider ol leb ü dendânınuñ
Anuñ-ıçun nazm oldı lal ü dürr-i şâh-vâr
İşidicek söz anuñdur gûş aña dutmah gerek
Ger hakîkat ger kinâyet ger mecâz ü müstecâr
Bahtiyârâ bu söze kimse cevâb eydür-ise
Gözlerümde nakşı itmege ani idem ihtiyâr
Olmaya gün nûrı resmi-y-ile hergiz münteşir
Ki ol ulu aduñ benüm nazmumla buldı intişâr
Niçe kim eshârda görine envâ-ı ziyâ
Niçe kim eşcârdan dirile elvân-ı simâr
Devletünüñ bâgı şöyle tâze olsun kim aña
Tâ ebed irişmeye nihnet hazânından gubar
Encüm olsun saña yâr ü âsumân olsun mutî
Devlet olsun saña hem-ren-baht olsun saña yâr
Ol ki sini tâcdâr eyledi kendü lutf-ıla
Düşmenüñüñ kahrı-y-ıla eylesün ol tâci-dâr