Sırtındaki kıl heybede
yalnızlık somun ekmek
bozlağı ve kedisiyle
hep kendine indi Metin
bir şiiri eğirerek
içim yandı dondur beni
tarazlanmış bir ömürdü
suskun kırılgan ve ürkek
hiç kimse-ydi hiç-i gördü
yangınlardan geçti Metin
bir acıyla sevişerek
dışım yandı söndür beni