Bir geleceğin yok senin. Tükettin geleceğini.
Bunca yıl, bunca çaba, hiçbir…
(Evet, tanrılar da yardım edemez sana, kaldı ki Tanrı
neden uzatsın elini?)
Hiçbir işe yaramadıysa bunca şiir.
Artık sana düşen yalnızca bir boşluk. Bir dal yok tutunacak,
ağaçları severdin oysa, sevgi de demek ki…
“Ne diyor bu ozan? ” deme, boşluğu sen de duyumsa;
ki bir gelecek, bir umut, bir istektir
ancak seni ayakta tutacak. Ve bir sevgi.
Sığmaz yüreğe.
Ama içinde o bulunmazsa hiçbir şey bulunmaz aslında…
Onu hâlâ çocuk mu sanıyorsun? Bırak dursun
ayakları üstünde. Sen nasıl durdunsa öyle.
Seni götüren sular onu da taşır bir yerlere nasılsa.
Geldiği zaman o gün, selamını ver ve çek git
arkana bile bakmadan. Kalsın bu dünya böyle.