Futbol, şu fani dünyada vademizin dolmasına yardımcı olan eğlencelik bir seyirdir benim için. Koyu bir Fenerbahçeli olmak, bana ait gibi görünen diğer birçok şey gibi, benim isteğimle gerçekleşmiş değildir. Takım tutmanın, rasyonel bir izahı da yoktur zaten. Takım tutmak, bildiğin, gönül işidir. İnsan, hangi kıza âşık olacağını seçemediği gibi, hangi takımı tutacağına da karar veremez.
Fenerbahçeli olmak, kanserojen bir hayat deneyimidir. Hiç zannetmiyorum, tuttuğu takımdan dolayı bizim kadar acı çeken olsun! Son maçlarda kaybettiğimiz şampiyonluklardan, ikinci lig takımlarına kupa maçlarında elenmeye… Yirmi küsur senedir Türkiye Kupası’nı alamamaktan, Avrupa sahnesinde bir türlü boy gösterememeye… Türkiye futbol ligi tarihinin hemen her sayfasına kazılı şike hadiselerinin, bizim başımıza patlamasına kadar… Acı çektik, acıları hep bize fatura ettiler, bizim hesabımıza yazıldı bütün olan bitenler!
Bizi belki biraz Galatasaray taraftarı anlayabilir. Onlar da, sürekli Fenerbahçe’ye mağlup olan bir takım olmasından dolayı empati kurabilir. Galatasaraylılık da, Fenerbahçe’ye sürekli mağlup olmaktan ötürü sabrı zorlayan bir iştir. Ama dedim ya, takım tutmanın rasyonel bir izahı yoktur. Gönül işidir bu, gönül…
Acıya endeksli bir fanatik olmak, dünyanın çetinliğini de tanımlar. Çocukken her şey güllük gülistanlıktır. Ama ergen halinizle dünyaya şöyle bir bakmaya başladığınız zaman, müşahhas duvarlara çarparsınız. Gerçeklerin, kurulan hayallerle kurduğu bağıntı başka bir şeye evrilir. Hayatta kalmak için, mücadele etmek gerektiğine şahit olmanın o ağır yükü tebelleş olur birden. Ama işte hayat, yani bir can sahibi olmak, bir canı taşıyor olmanın şahitliği; bir emaneti kollamanın aidiyetine dönüşürse, o cana musallat olan hemen her şeyi, bir istifade alanı olarak görürsünüz.
Holiganlık, bu bahsettiğim aidiyetin putlaştırılmasıdır. Holiganlık; sizin bir takımı tutmanız değil, bir takımın sizi tutmasıdır, yani bir tutulmadır. O vakit siz, tuttuğunuz takımın bir aidiyetine dönüşürsünüz ki, bir takım tarafından tutulmanız size ne kazandırır bilemem ama birçok şeyi kaybettireceğini daha en baştan savlayabilirim.
Fenerbahçeli olmak, dünyalı olmak gibi bir duygudur. Çok güçlü olduğunuzu düşündüğünüz bir an, en güçsüz takım tarafından mağlup edilebilirsiniz. Başınıza o kadar çok gelen bir şeydir ki bu, özgüveniniz çoktan iğdiş edilmiş ve her maça [Galatasaray maçları hariç] çıktığınızda, sonuçtan hiçbir zaman emin olamayacağınız bir süreç başlar sizin için. Barcelona’yı tutmak çoğu kez böyle değildir mesela. Fenerbahçelilik, aczimizi gözler önüne serer. Bunca acıya rağmen hala Fenerbahçeliyseniz, bu teslimiyetinizin derecesini gösterir. Gücün -ister şans deyin buna, ister “kahpe felek”! – her daim size ait olmadığını anlar ve O’na teslim olursunuz.
Herhangi bir şeyle olan ilişkinizi, dünya sathında yaşıyorken, kedere gebe kalır ve durmadan onu doğurursunuz. Bu sizinle yahut ilişki kurduğunuz şeyle ilgili bir durum değil, bizatihi dünyanın yaşamak istediklerinizle sürekli çatışmasından ileri gelir. Bir şeyle kurmuş olduğunuz ilişki, mesela %95’inde sizi kedere gark etmişse de, geriye kalan o %5 için onu yaşamaya devam edersiniz. Çünkü o %5, her maça, galip geleceğiniz zannıyla çıkacağınız ümidini bahşeder size. Bırakın %5’i, insana %1 bile yeter bana kalırsa. Çünkü ihtimali çok düşük olsa da, bir mümkünün kıyısında yaşamak, nefes almak demektir! Bu açıdan Fenerbahçeli olmak, “bütün mümkünlerin kıyısında” yaşamak gibi bir şeydir! Mağlup olacağınız hissi, özgüveninizin paramparça edildiği bir yerden neşet etse de, galip geleceğiniz ihtimali bütün karanlığı bastıracak denli kuvvetlidir.
Malumunuz, birçok takımı ilgilendiren bir şike operasyonudur yazıma vesile olan. Bir zamanlar, benzerini İtalya’da “temiz eller” operasyonu ile duyduğumuz, bir yerden temizlenmeye başlamakta karar kılmanın, Fenerbahçe camiası için makûs talihi… Futbol kritiklerini akşam yemeklerine meze yapan halkımız şunu çok iyi bilir ki, senelerdir futbol ve şike neredeyse iç içe geçmiş kavramlardır. Hangi maçta şike yapıldığı, bazen pozisyon tekrarlarına gerek duyulmaksızın, herkes tarafından anlaşılır.
Galatasaray, futbol tarihinin en kötü sezonlarından birine imza attığından, her şerrin de hayra gebe olduğu taraftan izliyor olan biteni. Fenerbahçe ise, tarihinin en iyi ikinci yarı performansını göstererek şampiyon olduğu bu şanlı zaferinden ötürü, en ön sırada ve dolaysız olarak tahakküm altında! Benim gibi bütün Fenerbahçeli taraftarlar da, “haklısınız ama bu iş niye bizim başımıza patladı” isyanında… Ama bu isyan, elbette sahici bir isyan değil! Bir taraftar, takımı gol kaçırdığında ne kadar isyan ediyorsa, o kadar işte!
Kendi adıma, takımımın küme düşmesi pahasına, adaletin yerini bulmasını arzu ediyorum. Hatta mümkünse bütün şike yapanların futboldan men edilmesi; yönetici, futbolcu, hakem, antrenör demeksizin, futbolun bu ayıptan ve kirlilikten arındırılması ne güzel olur! Kendi takımımın varsın vursunlar boynunu, ama adalet duygumuz incinmesin. Tamam, Fenerbahçeliyiz ama ondan daha mühimi; adaletin, merhametin, vicdanın taraftarıyız biz. Kirli bir şampiyonluktansa, şerefli bir sonunculuk yeğdir!
Futbol maçlarında, siz de şahit olmuşsunuzdur, takımınızın bir oyuncusu gol kaçırırsa yahut kaleciniz yenmeyecek bir golü yerse, hemen yapıştırırlar “şerefsiz! ” küfrünü. Oysa gol kaçırmak yahut yemek şerefsizlik değildir, o golü bilerek kaçırmak yahut bilerek yemek şerefsizliktir. Bu yaptığınız işin ahlakına tecavüz etmeniz, daha da beteri, ihanet etmeniz demektir. Futbol deyip geçmeyin, ihanet ihanettir! Futbol da, diğer hemen her şey gibi, bir imtihan vesilesidir işte!
Fenerbahçeli olmak, zorlu bir maratondur. Koşarken sürekli kurşun yersiniz. Takımınız, diğer bütün takımların ortak düşmanıdır. Türkiyeli her taraftar kendi takımını tutar ve hemen akabinde Fenerbahçe’nin rakibini. Başarılarınız ve başarısızlıklarınız mercek altına alınır. Sürekli göz önünde olur ve en çok siz konuşulursunuz. En antipatik takım olmanız ile en kıskanılan takım olmanız at başı gider. Bu kadar büyütülecek bir şey yoktur halbuki, altı üstü bir takım işte!
Suçu işleyen, cezasını çekmeli! Açık konuşmak gerekirse, ben bu işin içinde futbolla sınırlayamayacağımız kadar büyük pislik olduğunu düşünüyorum. İşin içinde mafyöz bağlantılar, silahlı çeteler, bu iş için tesis edilmiş örgütler olduğu söyleniyor. Ki bunları duyup da, “hadi oradan! ” diyenlerin sayısı oldukça az! Milletçe bildiğimiz bir şeyle yüzleşiyor gibiyiz. Öte yandan, yığınla paranın döndüğü bu sektör, “rant el değiştiriyor olmasın? ” şüphesini de edindirtiyor bana. İzleyip göreceğiz! Bu kadar paranın döndüğü bir yerin tümden temizlenmesinden yana, doğrusu pek de ümidim yok. Meğer mahalle maçlarındaki samimiyet, orada paranın hiç olmamasındanmış!
Fener taraftarı, acı çekmeye alışıktır. Hatta neredeyse bütün Fenerbahçeliler, acı çekmeye bağışıktır. Türkiye futbolunun kirini temizlemek bize düşmüşse, temizleriz. Öyle ya da böyle, birçok insanın ekmek yediği büyük bir endüstridir futbol. Yarattığı istihdam, İspanya gibi ülkeleri omuzluyor! Ülke ekonomisine getirdikleri açısından, yabana atılır bir tarafı yok. Ama sırf bu yüzden de, haksızlık sümen altı edilmemeli. Bazı şeyler olmazsa olmaz! Ama futbol bunlardan biri değil bana kalırsa! Yazımı, Turgut Uyar’ın “Geyikli Gece”ye başladığı yerden bitiriyorum. Bu ik
i muazzam mısra, ne demek istediğimi daha iyi anlatacaktır bence.
“Hâlbuki korkulacak hiçbir şey yoktu ortalıkta
her şey naylondandı, o kadar! ”
Dünyaya Yeni Söz Gazetesi, 17.07.2011