Cânına koyar bulsa gönül tîg-i nigârın
Yeg bilür efendi kişi kendüye çıkarın
‘Ârifdür o ki mihrün ile bâgda her subh
Şebnem gibi koyup kadehe yog ide varın
Tutdı yüküni şahne-i bâd alsa n’ola bac
Konup çemene hâce-i subh açdı bahârın
Asdı müjeme rişte-i gîsûsı hayâlin
Teb baglayıcak çeşme sanup gözi bınarın
Altında kalur mıydı anun ‘Âşık eger yâr
Atsa bir avuç hâk gelüp görse mezârın