Bunları da Okuyun
Afşar Timuçin şiirleri
Ben kimim yaramaz bir çocuk Sessizliğiyle kendine gizlenen Bugün bile simyacılar iyi kötü Bir şeyler bulup çıkarmak isterken Ben kimim…
Sana duyduğum sevgi bir akşam İhtiyar ölümleri gibi geçti kapımdan Saksıda bir sardunya dalı gibi yalnız kaldımNe ağlamayı becerebilmişimdir doğrudan…
Açıklara çıkalım boğulmamak için Günün kuytu yerleri şimdi harap İçimizde bir ezgi inceden inceye Bizi kendimize bağlarken akşam olur Karanlığı…
Şimdi belki benim gibi ölesiye yalnızsındır Uçan kuşları gözlemektesinidir tek başına Çamların yeşiline dalmış gitmiştir gözlerin Radyo dinliyorsundur ya da…
Papatyadır elinde Yazla yeşeren sıra dağlar. Bir şarkıdır dilinde Günden güne seni saran sonbahar…. Bir umuttur güldüğün, Bir tutkudur sokaklar…
Aşkı kimi açık açık yaşadı Kimi de düşündü sessiz sessiz Birileri de kitaplar yazdı Yazmasa daha iyiydi çünkü bir yüzü…
Çocuklar gibi koşmak boydan boya Ufukları görünmeyen düzlüğü Soluk soluğa şimdi Üstümüze söken şafakBiz böyle ayakta öleceğiz besbelli Deniz gibi…
Hiç bir zaman yenilmedi geceye Sevincim de, inancım da doğru diye bildiğim güzellikler Hiç bir gün kendinden uzak bir şeye…
Dayanamam birden gelirsen Güneş doğar gibi yavaş yavaş gel Gelişin yıkım gibi olmamalı Gelişin önceden belli olmalı Yağmurlara söyle geleceğin…
Kimseyi aramıyorum kapandım kendime Kimse de artık beni aramasın Koşa koşa gelen yazı denizi Her duyguyu her düşünceyi Tek başıma…
Toplarız yansılarımızı sulardan Akşamlar kilitlerken suları karanlığaAkşamlar karanlığa kilitleyince suları Susup kaldıysak bile inanmadık yalnızlığaUmutsuzluk bile iyidir Ardından sen gelirsin,…
Benim bin canla sevip bin özlemle andığım Bari gölgeni bırak bana Su çiçeklerinin en güzel yanı budur Giderken gölgelerini verirler…
İyileşmez çocukluğum yüzündendir Bu dalgalar arasında gidip gelişim Bilge ve güngörmüş martılarla Benim işim sevinç aşk bana göre Hele gün…
Seni sevmek mor denizlerdi biraz Ne kadar gidilse bir o kadar bitmeyen Umutlar ve yıkılmalar ardında direnilen Seni sevmek mevsimler…