Carl Sandburg şiirleri

Ben halkım, kalabalıklar, yığınlar, ayaktakımı. Bilir misin, dünyanın bütün büyük işlerini benim yaptığımı? İşçiyim ben, mucidim, dünyanın yiyeceği dünyanın giyeceği…

Dünyanın Domuz Kasabı, Araç Yapımcısı, Buğday Yığıcısı, Demiryollarının Oyuncusu, Yük Taşıyıcısı Ulusun; Fırtınalı, dayanıklı, gürültülü şehri Geniş Omuzların:Bana senin kötü…

Şimdi onlar sevgili İnez Milholland’ın Güzel vücudu üzerinde Tuzlu gözyaşlarıyla ağlıyorlar, Çünkü o yaşarken memnundular,Çünkü o, açık kollarıyla, Herkesin malıydı,…

Kendimi öldürmeyi düşündüm, ben olup olacağım bir duvarcı, sen eczanesi olan bir adamı seven bir kadınsın diye. Alıştım, umurumda değil;…

Tepeler gibi yığın cesetleri Austerlitz ve Waterloo’daki, Kürekleyiverin onları ve ben işe başlayayım Ben çayırım, cümle âlemi örterimVe yığın, tepeler…

Şarkı söylüyorum sana Ölü bir çocuğun konuşmasıyla bir erkek olarak yumuşak; Kelepçeli bir adam olarak sert, Yakalanmış kıpırdayamaz oradan:Güneşin altında…

Başım yıldızlarla çarpışır Ayaklarım dağların doruklarındadır Evrensel yaşamın kıyılarında, Derin vadilerinde gezinir parmak uçlarım Derinlere, yaşamın asli özüne iskandil eder…