Kemal Özer şiirleri

karanlığı bıraktım benim değil bu rüzgar artık yol almıyorum şafağında suların kıyısı kıyım değil dışındayım zamanın çözdü yelkenlerimi iplerinden yıldızlarşimdi…

Ağustosta ay eksiksiz doğarken karanlığa boğulmazdı böyle balkonunda oturan adam göz yaşı tadında olmazdı dudaklarına götürdüğü rakıAğustosta ay eksiksiz doğarken…

annem mi bir kadın geciken bir kadın gece yatısına ölüm kendini göstereli babamın saçlarından günübirlik bir kadın üsküdar’la istanbul arasındababamdı…

Meraklıysan insan yüzünün tarihine önce şunu sor ey yolcu: Neyle başlar insan yüzü, uçları güneş alevinde savrulan saçıyla mı bir…

sen benim korkum musun uyuyup uyanmayan sorulsa nerden nasıl günlerin yatağına düzelmez kıvrımıyla bir daha kalkmamanın kaşlarını getiren çizilmiş bir…

Oğul ben senin görüş gününe dağları devşirerek geldim -bizim oranın dağlarını- sevincimi ırmaklarda arıtarak -bizim oranın ırmaklarında- sabah yeliyle örerek…

Korkak değilim umutsuz değilim bundan böyle Değiştirdim sana yaraşmayan günlerimi verdiklerinleSana yaraşmayan ne varsa bir bir çıkarıp attım Yeller esiyor…

sor kendi kendine bir sabah av hazirlığına başlarken sulara kim salar ilk guneşi sen kayığına binmesen orağını almasan eline ilk…

yan yana iki ülke gibiyiz seninle, ayın önünden geçen bulut önce seni karanlıkta bırakır sonra beni senden bana eser, yerine…