Refik Durbaş şiirleri

elim sanat’ düşer usta dilim küfre, yüreğim acıya ölüm hep bana bana mı dü………………..

ışığı söndür. hadi yanıma uzan seninle eskiyorum hadi uzan gün çoğalırken yüzümüzle bir roman kahramanını yaşıyaraktangece ıslak ve su kadar…

Onlar ki aydınlık üzre ecel toprağına umut ektiler. Ay dolandı vay deli gönlümÖlüm şaşırdı me………………..

Sen ki ne hüzünler yaşadın bir başına erisin ar………………..

Adını, vadilerin cemresinde yolunu yitirmiş sulara yazdım Saçlarına kırağı düşmüş ovalara Göçmen kuşların konağı ovalara Rüzgara yazdım bir de…Seni o…

flütüm ince ve bereketli yüzümle her akşam yeni bir dansı çalardı yürürken yaylasında en uzun gün kahve fallarında fincanlarda ve…

Annemin öldüğü yaşı çoktan geçtim suyun vefası ve acılar – bir de gökyüzü çocuklarım olsa daBabamın öldüğü yaştayım artık g………………..

Acının çeyizini işleyen kızlarla………………..

Ev hapsinde küsülü hasret kuşu çocuklarGöz hapsinde aydınlık gurbet kuşu çocuklarSonsuz sürgün bab………………..

Buğdayın, petrolün ve alınterin yabancı ırmaklara akıyorsa su dursa bile sen durma ………………..

ey ezilmişlik! bir gün ben de ulaşacağım kapılarına. yoksulluğun o sonsuz panayırını aşacağım. aşkın şiirini ve memuriyetini kuracağım ve elbette…

Her sabah böyle ağlar mı Üsküdar yoksul karanlığında kuşların aşkın ve umudun bir de acının rüzgarıyla uçarken bulutlarHerkesten çok kendime…

işte akşam tenimi geren kıyısı yüzümle çağdaş makinesini sürerdi petrolün kanımda biriktiren çiçeği dolardı ekmeğime kuş olur boyardım ormanıçünkü azalırdı…

anılardan yontulmuş yüze değil bir felakete adadım kendimi deneyerek sesimi yeni bir ölüde, her gün sabahla, baharın geldiğini resimlerde yaşayan…

yazılsam ayrılığın menziline söz nereye uçar yal………………..

Oyunu sever bütün çocuklar birdirbir, uzun esek, körebe bu yüzden anlami aynidir, degismez oyun sözcügünün halklarin dilinde(Oyun koyun çocuklarin adini)Savasa…

Nefretin adresini mi soruyorsun? Cinnet yağmurunda kimsesiz kuşlardan Rüzgarı çalınmış yalnızlığımı mı; Sevdanın adresini mi soruyors………………..