Gör cân ü tenümde ıztırâbum
Sor hâl-i dilüm eşit cevâbum
Men mektebe getdüğüm zamânlar
Hıfz-ı sebak etdüğüm zamânlar
Bir şahs mana görindi nâgâh
Oldum perî olduğından âgâh
Cinnîler içinde ol perî-zâd
Ülfet menüm ile kıldı bünyâd
Her lahza durur mana berâber
Der kim benî Âdem etme hem-ser
Yohsa kılurem deminde fânî
Bir darb ile hem seni hem anı
Çok mekr kılındı oldı tedbîr
Boynumdan alınmadı bu zencîr
Def‘ olmadı bu beliyye hergiz
Hem ata hem ana oldı âciz
Çün bulmadı kimse çâre-i kâr
Menden ata ana oldı bîzâr
Şeydâlığum oldı âleme fâş
Nefret kılur oldı yâr u yoldaş
Sen hem ki bizüm diyâra yetdün
Elbette bu kıssanı eşitdün
Hâlâ ki senünle düşdi bâzâr
Oldun dür-i akdüme hırîdar
Karşumda hem ol perî durupdur
Gayret kılıcına el urupdur
Terk et ki bu vasl bîm-i cândur
Hem özüne hem mana ziyândır
Bir niçe zaman tahammül eyle
Dermân iste tevekkül eyle
Ola ki müyesser ola maksûd
Senden açıla bu bâb-ı mesdûd
Kat‘ ola zebân-ı ta‘n-ı düşmen
Hem sen yetesen murâda hem men
Ol sâde-zamîr ona inandı
Cinnî haberin sahîh sandı
Vehm etdi ki olsa yâra vâsıl
Noksân ola ömr ü câha hâsıl
Cânâne yolında ömr ü câhı
Ol nâkısun oldı sedd-i râhı
Bir resm-i kadîmdür cihânda
Sûd isteyen istemek ziyân da
Cânân dileyen cefâya dözmek
Genc isteyen ejdehâya dözmek
Aşk ehli mahabbet etse izhâr
Evvel anı imtihân eder yâr
Ger görse anun cefâya sabrın
Kesrinün eder tamâm cebrin
V’er görmese cevre ihtimâlin
Salmaz ana sâye-i visâlin
Çün İbni Selâma bîm-i noksân
Ol vaslda rûzî etdi hicrân
Meyl etmedi mutlak ol nigâra
Hergiz ana kılmadı nezâre
Tedbîr-i ilâca durdı kâim
Derdine devâ sorardı dâim
Her handa görürdü ehl-i teshîr
Dîvânesine dilerdi zencîr
Bu Zeyd-i vefâ-dârun Mecnûna haber getürdüğidür ve İbn-i Selâm ile Leylînün peyvendi müjdesinin yetürdüğidür
Sâhib-haber-i efsâne-perdâz
Bu tarz ile kıldı kıssa âğâz
Kim var idi bir nedîm-i nâdir
Zeyd adlu vefâ-yı ahde kâdir
Meşhûr idi fazlı vü kemâli
Ma‘rûf idi hüsni vü cemâli
Olmışdı esîr bir nigâra
Büt zîblü Zeynep adlu yâra
Çekmişdi mahabbetün cefâsın
Görmişdi melâmetün belâsın
Ol âşık-ı müst-mend ü mahzûn
Eylerdi hemîşe meyl-i Mecnûn
Söylerdi ana kemâl-i aşkın
Üstâdına gösterürdi meşkın
Leylî ere getdüğinden ol zâr
Tahkîk ile oldı çün haberdâr
Mecnûna özin yetürdi fi’l-hâl
Reng-i ruh-i zerdi eşkden âl
Dolmış gözi peykeri bozılmış
Nutkında tekellümi dutılmış
Mecnûn dedi ey vefâlu yârum
Gam merhalesinde gam-güsârum
Âdetçe görinmez ihtilâtun
Her günkiye benzemez neşâtun
N’oldı sana beyle zâr olupsen
Bî-tâkat ü bî-karâr olupsen
Akrebde idi meğer bugün mâh
K’etdün bu yana azîmet-i râh
Handan bu küdûret oldı hâsıl
N’oldı sebeb-i melâmet-i dil
Zeyd ol has-i huşke urdı âteş
Sûz ile dedi ki ey belâ-keş
Dün ahter-i bahtun oldı tîre
Devrân sitem etdi sen fakîre
Yâr İbni Selâma rûzî oldı
Rûzî sana derd ü sûzî oldı
Yâr özgeye oldı şem‘-i mahfil
Kaldı sana tâb-ı âteş-i dil
Ağyâr ile yâr oldı Leylî
Var imdi sen andan ol tesellî
Zâyi‘ senün ol figân ü âhun
Sûz-i şeb ü âh-ı subh-gâhun
Mecnûn ki haberden oldı âgâh
Gerdûna yetürdi şu‘le-i âh
Vahşîler içinde ol giriftâr
Bir derd ile kıldı nâle-i zâr
K’efgâna getürdi mâr ü mûrı
Ağlatdı vuhûşı vü tuyûrı
Hâme kimi yaş töküp demâdem
Nâme kimi kâmetini kılup ham
Yazdı aluben eline hâme
Dildârına bir itâb-nâme
Bu Mecnûnun Leylîye nâme-i itâb-âmîzidür ve Peygâm-ı şikâyet-engîzidür
Dibâce-i nâme nâm-ı Ma‘bûd
Kayyûm ü Kadîm ü Hayy ü Mevcûd
Ol perde-keş-i hicâb-ı esrâr
Kim âlemi yohdan eyledi var
Gün gözgüsin eyleyen mücellâ
Dün turrasın eyleyen mutarrâ
Çün bir niçe hamd tohmın ekdi
Derd-i dilini beyâna çekdi
Kim bu mütehammil-i belâdan
Ser-geşte vü zâr ü mübtelâdan
Bir nâme ki mahz-ı derd ü gamdur
İzhâr-ı şikâyet-i sitemdür
Ol dilbere kim vefâsı yohdur
Âşıklarına cefâsı çohdur
Ey ahde vefâsı olmayan yâr
Ağyâruma gül olan mana hâr
N’oldı sana nakz-ı ahd kıldun
Sındurmağa ahdi cehd kıldun
Tenhâlığa mı getürmedün tâb
Kim eyledün ârzû-yı hem-hâb
Târ oldı mı olduğun nişîmen
Kim eyledün anda şem‘ rûşen
İncitdi mi derd-i dil mizâcun
Kim oldı tabîbe ihtiyâcun
Pejmürde mi oldı serv-i dil-cû
Kim cehd ile vermek istedün su
Bed-hâh mı etdi kasd-ı gül-zâr
Kim beyle urıldı rahneye hâr
Ne bîm ile hıfz-ı gevher etdün
Kim beste-i akd-i şevher etdün
Mûcib ne idi meni unutdun
Terküm kılup özge yâr dutdun
Her lahza olup güvâh-ı hâlüm
Hâk-i derüne sirişk-i âlüm
Mutlak güzer eylemez mi oldı
Menden haber eylemez mi oldı
Âyâ ne idi bu bî-vefâlığ
Bigâneler ile âşinâlığ
Çekdün yeni yârunı kenâra
Ruhsat mıdur imdi eski yâra
Menden idi mihmet ü melâlün
Hoş oldı ola anunla hâlün
Men ahd-i vefâya aldanurdum
Ahdünde vefâ ola sanurdım
Bilmezdüm ola zaîf râyun
Noksânı ola tamâm ayun
Güftârun ola menümle dâim
Gönlün ola özge ile kâim
Zâhirde menümle olasen yâr
Bâtında dutasen özge dildâr
Senden men olam cihânda bed-nâm
Bir nâm ü nişânı yoh ala kâm
Ma‘zûrsen ey nigâr ma‘zûr
Bu devr iledür zemâne meşhûr
Gül goncalığında hâr ilendür
Açılsa bir özge yâr ilendür
Aslında tiken çeker azâbın
Faslında hakîm alur gül-âbın
Ey ârzu-yi dil-i figârum
Kahrı çoh ü mihri az nigârum
Ey adı olan vefâda mezkûr
Cismümdeki cân gözümdeki nûr
Sevdâ-yı dimâğumun ilâcı
Bâzâr-ı cünûnumun revâcı
Sen mihr-cemâl ü meh-cebînsen
Gâyetde latîf ü nâzenînsen
Men hâr-mizâc ü hâk-hûyem
Bes tünd-zebân ü tîre-rûyem
Sen hâl diliyle eyleyüp âr
Dersen ki sana ne nisbetüm var
Men hem sana söylerem muvafık
Kim men sana sen mana ne lâyık
Men hod olubem hayâle kâni‘
Sen lâyıkun istesen ne mâni‘
Ammâ men ü senden özge çohdur
Kim sözleri bizden özge yohdur
Gördükde men eyleyen vefânı
Bildikde sen eyleyen cefânı
Âyâ kime bî-vefâ diyerler
Kimün işini hatâ deyerler
Yahşi midür eylemek yaman ad
Kim kılmaya kimse hayr ile yâd
Sen gerçi dutup hilâf-ı âdet
Bir özgeye bağladun irâdet
Çohdur sana men kimi ciğer-hûn
Her kime ki bahdun oldı mecnûn
Men kim keseyüm derin selâmı
Senden çekeyüm bu intikâmı
Dutmak dilerem senün kimi yâr
Ammâ aceb er senün kimi var