Sen meyl-i ferâğ u râhat etdün
Bir künc dutup ferâğat etdün
Göster mana hem tarîk-i râhat
Kim sen nişe eyledün ferâğat
Kim eyledi hall müşkilâtun
Kim verdi bu gussadan necâtun
Şeb-tâ-seher ol esîr-i hicrân
Mâtem dutup etdi âh u efgân
Çün müşge tökildi gerd-i kâfûr
Zulmâta bırahdı pertevin nûr
İhyâ kıluben merâsim-i vecd
Dutdı reh-i gûr-hâne-i necd
Tamâmî-i sühan
Erbâb-ı kemâle ol ıyândur
Kim hüsn ile aşk tev’emândur
Aşk âyîne-i cihân-nümâdur
Keyfiyyet-i hüsn ana cilâdur
Hüsn olmasa aşk zâhir olmaz
Aşk olmasa hüsn bâhir olmaz
Hüsn olmasa aşkdan ne hâsıl
Ma‘şûk eder ehl-i aşkı kâmil
Aşk olmaz olursa hüsn olur hâr
Aşk iledür ehl-i hüsne bâzâr
Ne ansuz olur munun sürûrı
Ne munsuz olur anun zuhûrı
Mecnûn idi şem‘-i meclis-efrûz
Leylî ana âteş-i ciğer-sûz
Mecnûn idi câm-ı râhat-efzâ
Leylî ana bâde-i musaffâ
Leylîden idi kemâl-i Mecnûn
Hüsn ile olurdı aşkı efzûn
Mecnûndan idi cemâl-i Leylî
Aşk idi eden cemâle meyli
Bir gün Mecnûn-ı dil-şikeste
Sahrâda gezerdi zâr ü haste
Bir safhada gördi iki peyker
Leylî Mecnûn ile musavver
Mahv eyledi nakş-ı dil-sitânın
Koydı özinün hemîn nişânın
Sordılar ana hakîkat-i hâl
Kim nişe bir oldı iki timsâl
Dedi bize birdürür hakîkat
Birlikde yaraşmaz iki sûret
Olmak gerek ehl-i dâniş âgeh
Kim biz ikilikdenüz münezzeh
Sâil dedi bu değül midür âr
Kim yâr ola yoh sen olasen var
Sen nişe kalursen ol olur hâk
Bâri anı koy sana kalem çek
Dedi reh-i aşkda ne lâyık
Ma‘şûk ola nikâb-ı âşık
Uşşâk ten ü habîb cândur
Ten zâhir ü tende cân nihândur
Ma‘şûka ne bâk olursa mestûr
Âşık gerek el içinde meşhûr
Kim âleme âşık ahıdan yaş
Ma‘şûk kim olduğın kılur fâş
Bu Mecnûnun şemme-i keyfiyyet-i hâlidür ve Ba‘zı sıfât-ı kemâlidür
Mecnûn idi mülk-i derd şâhı
Hayl-i ded ü dâm anun sipâhi
Âhûnun alurdı müşgi bâcın
Rûbâh semûrınun harâcın
Bir server idi kerîm ü âdil
Cümle ded ü dâma adli şâmil
Hûn-i ciğerinden ol vefâ-dâr
Hûn-hârları kılurdı hûn–hâr
Hûn-âb-ı ciğer töküp demâdem
Kılmazdı sibâ‘ rızkını kem
Devrinde derendeler olup râm
Dutmışdı biri biriyle ârâm
Gûr olmış idi perenge hem-râz
Gürg olmış idi gevezne dem-sâz
Şîr olmış idi enîs-i nahçîr
Nahçîr emerdi şîrden şîr
Yanında dutardı mûr hâne
Göz yaşından yığardı dâne
Gâhî olup eşki seyli kâim
Seylâba gederdi min behâyim
Geh odını tende tâb ederdi
Min cân-veri kebâb ederdi
Bel olmış idi elinde dırnağ
Yerden savururdı başa toprağ
Mûyında gubâr olup ferâhem
Eşkiyle çeküp zaman zaman nem
Âhû-bere sebze-zârı oldı
Gül-zâr-ı cünûn bahârı oldı
Ger dutsa idi gevezn ile hû
Ahardı gözinden ol kadar su
K’ol sudan olurdı tâze vü ter
Hem berg verürdi şâhı hem ber
Her lahza alup eline bir mâr
Hursend oluben der idi ol zâr
K’ol sünbül-i müşg-bûnı dutdum
Ser-rişte-i ârzûnı dutdum
Kaplan kimi cân urdı min dâğ
Aslan sıfatı uzatdı dırnağ
Arslanlarun oldı pîşvâsı
Kaplanların oldu muktedâsı
Bu Mecnûnun sıdk ile münâcât etdüğidür ve Nâvek-i duâsı hedef-i icâbete yetdüğidür
Bir gece ki zulmet-i ziyâ-sûz
Zülf-i şebi etdi bürka‘-i rûz
Bir la‘li edüp sipihr nâ-yâb
Gösterdi yerine min dür-i nâb
Bir sancağı eyleyüp nigûn-sâr
Min mehçe-i râyet etdi izhâr
Katra katra hakîm-i eflâk
Haşhâşlarında dutdı tiryâk
Dâne dâne arûs-ı gerdûn
Kaftânına tikdi dürr-i meknûn
Girdâbâ düşüp sefîne-i Mâh
Kıldı özine mecerreden râh
Saçıldı Utâridün midâdı
Arturdı bu safhaya sevâdı
Zühre dağıdup siyâh gîsû
Gîsûsı içinde gizledi rû
Hurşîd nihân olup sitâre
Göz açdı târik-i intizâra
Deprendi ser-i sinân-ı Behrâm
Feth oldı ana vilâyet-i şâm
Bircîs girüp siyeh libâsa
Hurşîd gamında batdı yasa
Âyîne olup sipihr-i gerdân
Bahdı ana aks saldı Keyvân
Gerdûna sevâbit oldı mismâr
Tâ tökmeye dün bisâtı perkâr
Gökde Hamel oldı âşikâre
Âhû-bere çıhdı sebze-zâre
Gâv-ı felek oldı gâv-ı anber
Doldurdı cihâna anber-i ter
Cevzâ kemeri murassa‘ oldı
Gerdûn bedeni mülemma‘ oldı
Harçenk kılup seher yelin def‘
Hâsıyyeti verdi zulmete nef‘
Oldı Esed âftâbdan dûr
Pür-dûd misâl-i şem‘-i bî-nûr
Gîsûsına verdi Sünbüle tâb
Müşg üstine tökdi anber-i nâb
Mîzânı edüp felek terâzû
Sarrâf-ı zemîne çekdi lû’lû
Akreb bırahup kemend-i pür-ham
Dîv-i şebe kıldı kayd-i muhkem
Kavsini kurup sipihr-i lâib
Atıldı hadeng-i necm-i sâkib
Büzgâle-i âsman töküp mû
Gök safhasın eyledi siyeh-rû
Delvi delüp âfet-i zemâne
Min katra saçıldı âsmâna
Hût eyledi habs-i Yûnis-i rûz
Berk-ı şafak oldı âsmân-sûz
Arz eyledi Ahbiye hibâsın
Cebhe dahi cebhesin ziyâsın
Hek’a verdi cemâle zîver
Hem Hen’a mükellel etdi efser
Şarteyn ü Butin Simâk ü İklîl
Nûr etdiler âsmâna tahvîl
Tâ sâdır ü vâride Neâyim
Sarf eyleye Sarfe ile dâim
Tezyîn içün etdiler müheyyâ
La‘lin Deberân dürin Süreyyâ
Verdi reviş-i sipihr-i ahdar
Tertîb-i mukaddem ü muahhar
Mecnûn mütehayyir ü perîşân
Kalmışdı sipihr işinde hayrân
Gerdûna açardı dîde-i ter
Yer yüzine doldururdı ahter
Her ahtere arz-ı hâl ederdi
Min ârzû-yı muhâl ederdi
Evvel olup âsmâna mâil
Şerh etdi Utâride gam-ı dil
K’ey ehl-i hisâba kâr-fermây
Müstevfî-i akl ü müşrif-i rây
Ey nâsih-i nüsha-i meânî
Fihrist-i rümûz-ı âsmânî
Kassâm-ı mekâsıd ü metâlib
Ressâm-ı menâsıb u merâtib
Derd-i dilümün hisâbı çohdur
Sende özge debîr yohdur
Bir nâmeye derdümi rakam kıl
Sultânuma arz et kerem kıl
Şâyed eser ede feyz-i hâmen
Ta‘vîz-i cünûnum ola nâmen
Gördi ki Utârid anlamaz râz
Bir özge terennüm etdi âğâz
Dönderdi yüz andan ağlayup zâr
Merrîhe niyâzın etdi izhâr
K’ey vâlî-i mesned-i şecâat
Şemşîrüne âlem ehl-i tâat
Sen sâhib-i nuset ü zafersen
Erbâb-ı silâha tâc-ı sersen
Men âcizem ü kavîdür ağyâr
Men bî-kes ü hasmdur sitem-kâr
Âcizlere lutf edüp meded kıl
Bî-keslerden belânı red kıl
Çek tîğunı eyle def‘-i düşmen
Tâ dûsta hem-nişîn olam men
Çün gördi bülend yerdedür kâm
Ne Tîr yeter ana ne Behrâm
Tiğ ile kalemden oldı nevmîd
Dutdı reh-i bârgâh-ı tevhîd
Dergâha dutup ruh-i niyâzın
Ma‘bûdına arz kıldı râzın
K’ey tîğe muîn ü kilke rehber
Behrâm-gulâm ü Tîr-çâker