Browsing: Ayten Mutlu

gece ipince bir yağmur gibi indi sustu sular yıldızlar savurarak gümüşten saçlarını toprakla öpüştülerufkun ulaşılmaz çizgisinde yer yasladı yorgun başını…

ağır ölümlerdik hızın kanatlarında sadece korkuydu bizi besleyen ateşin ağzında yaşıyorduk gövdeyiteni adımlıyorduk ateşin küllerinde geceden sonrayı hiç bilmiyorduk unutmuştuk…

işte sevişmek bitti ölüm gibi devam ediyor geceaşk henüz gidilmemiş bir ülkedir, diyorsun ne kadar uzak gitsen çıkamazsın teninden kendinden…

gün gelir insan anlayıverir tek başına yaşlanan bir ağaç olduğunu o yüzden kederi yazmak isteyebilir rüzgarın gövdesinde açtığı yaralarasonbaharda şaşarak…

tüm dağlara kar yağsa sarsa dorukları boran ve tüm ışıkları yutsa fırtına dayan ey sevdam ey sevdası yarınların dayanşimdi kavrulsam…

nasıl bir ayin gerek bu lanete Femina yaşamının kırıkları birleşsin diye hangi büyülü ezgiyle dans edeceksin yeni günün şafağında? bin…

beni hiç merak etmemiştin sen şimdi ben merak ettim, sana ne oldu? bu tınıyı bir yerden tanır gibiyim gecenin bıçakları…

bu böyle bir şiir işte ay girince geceye bu şiirde bakır yeşil çuha delik deşik lekeli masalarda ihtiyarlar en kimsesiz…