Barış Pirhasan

Kar yağınca Benek benek rüzgarlar Haydarpaşa kuşluğundaGüverteler………………..

Aşk denen yaban yaratık İnsan sever, kovulmuştur ormandan O munis tüylerinin karanlığından Hep eskiyi daha eskiyi okşatır Bir masal zamanı……

evde yetişemiyorum yukardaki camlara sırıkla açar kapatırım duvarın gerisinde neler neler kıpırdanıyor ………………..

Sözcükler yine Işıltılı, şişman, ince, gülünç, acıklı Kimi eski dost Kimi kadın Kimi yabancı.Bunu ben yazmışım Bunu da İnanılır şey…

belki büyürüm günün birinde derim kalınlaşır korur içimi sıcak denizlerden buzlu sulara yıllarca bir üzgün balinabelki beni bir avlayan………………..

O yokken öyle zayıf kıl ki tenimi Sabah kapımı çalanlar bulamasınlar beni Desinler: “Sırlara karışmış adam, hayret! Düne kadar verdiği…

IGöz büyür bebekler kutba uçarlar Ta oralara Kirpiklerin bataklığında Tuzlu, ipince Barbarlar Üreyen gözün altında Hiçbir şey yapmazmış gibi sade…

Bırakalım bugün güçlü gergin sözleri Yoruldu beynim, tenim, gözlerim Aşka sözcük aramaktan yoruldu Yordu beni içimin düşmanı Çitim aşıldı az…

İşte gençliğimin şiirleri İlk gençliğimin Güzel şeyler Deli saçmaları Beceriksizlikler Şehvetle titreyen parmaklarla yazmışım onlarıBir çocuk için En güzeli Belki…

Sırıtarak başka yol yok diyorlar Çözmek için nice nice düğümü Yapışacak birazcık izin versem Avucuma İskender’in kılıcıBiraz uyusam bir parça…

Boğazın En yalnız İskelesiMeliksu Nereden Buldu Barış Bu ismiDerinden Ke………………..