Aziz Mahmud Hüdayi

Îd-ı ekber îd-ı adhâdır beğim Îd-i ulâ kurb-ı Mevlâ’dır beğim

Ey kerem-kânı Hudâvend-i Kerîm Merhamet senden umarız ey Rahîm

Fânî dünyânın fenâsını bilirken hâs ü âmm Bâkî’yi kor fâniye mâil olur mu akl-ı tâmm

Gelmenin bir gitmesi var ey hümâm Gitdi gelmek kaldı gitmek ve’s-selâm

Fenâ dünyâya bakdım mâsivâ’llâhı fenâ gördüm Hudâ’dan gayrı bir bâki görünür yok bekâ gördüm

Derde dermân senden olur ey Kerîm Lutf u ihsân senden olur ey Rahim

Kârbân-ı sâlikân etse sülûk Anlara olur gıdâ ezkâr-ı Hakk

Varıp dost gülsitânına girelim Yürü cânân ilin seyr et görelim

Bülbüle cevr ü cefâ etme gülüm Ayağıyla gelene olmaz ölüm

Kıyl ü kâli terke sa’y et sîm-nefsi eyle kâl Ehl-i hâl ehl-i mekâl ol ola gör sâhib-Kemâl

Şebr-i İstanbul şerr ü fitneden hâlî değil Zühd ü takvâ vü ibâdet her kesin hâli değil

Kâmile ma’lûm olur bir cüz’ ile ahvâl-i kül Bir gülistândan nişân içün yeter bir dâne gül

Ko nefsi ol sarây-ı kalbe dâhil Çalış sa’y et olunca Hakk’a vâsıl

Gafletden aç gözünü hıdmete etme ihmâl Tâ’at kişiyi eyler bâkî na’îme îsâl

Feyz-i Hak’da buhl yok her kes velî tâlib değil Bî-sebeb ıslâh-ı âlem Bârî’ye vâcib değil

Devlet-i dünyâya mağrûr olmagıl Fânîdir bâkî değildir öyle bil

Kelle-i sükkerden alınsa gılâfı gam değil Kelle sağ oldukça yine bir külâh eksik değil

Çekmeyince erba’îni rüzgâr Ana yüz göstermemişdir nev-bahâr

Mürşid-i râh-ı hakîkat ârif-i kâmil gerek Sâkin-i sahn-ı hidâyet Hazrete vâsıl gerek

Ehl-i cennet safâda olsa gerek Gönlü istediğini bulsa gerek