Hevâ ki şol senemün zülfini müşevveş ider
Kohusını irürür bu dimâğuma hoş ider
Hevâsı varlığumun toprağın göğe savurur
Ağzının suyı yürekde yüz bin âteş ider
Eni ki zülfi keşişleri eyledi gönüle
Cihânda ancılayın işi kankı ser-keş ider
Bili kılı ne vücûdı ki saldı gîsûma
Zihî kol yarar onı özine ohşaş ider
Yüzünle gülşen içinde yanar gülün ciğeri
Anunçün ana sabâ şeb-nemün suyın reş ider
Sabâ hikâyet ider bülbüle cemâlünden
Kaçan ki yırta yahasını gonca ol gaş ider
Ne ki iderse gözün dil-firîb ider sanemâ
Ne kılur ise saçun cümlesini dil-keş ider