DÜŞ VE GERÇEK’ten (1978)
ÇOCUKLAR GİBİ
GÜLEBİLİYOR,
AĞLAYABİLİYOR MUSUN?
– MUTLUSUN.
Çocuklar güneşi tuttular
Elleri yanmadı,
Kağıttan kayıklarla
Okyanusları aştılar,
Tekneleri batmadı..
Pembe gülücükleriyle
Minicik soluklariyle
Renkli düşlerini kovaladılar,
Uçurtmaları dallara değil
Ay-dede’nin kuyruğuna takıldı,
Pırıl – pırıl gözleri
Gök boşluğunda kaldı,
Evrenlerini dolduran
Uçurtmalarını yitirmişlerdi,
Ne yapacaklardı?
Çocuklar büyüdüler
Karanlığı öğrendiler
Korkmadılar;
Güneşe doğru uzandılar
Tutamadılar,
Ellerinin yandığını anımsamadılar;
Okyanuslara koştular
Susuz kaldılar, aldırmadılar,
İki çıtadan
Bir parça kağıttan oluşturdukları
Uçurtmalarını aradılar,
Bulutların arasına dek bulamadılar,
Bir köşeye oturup ağladılar.