Hilal ve Kazım Doğancı’nın
Ölümsüz anılarına
Birgün döneceksin
Yine geldiğin yere,
Bitiremediğin düşlerle
Örtüleceksin,
“Tam engellerin
Üstesinden geldim,
Ohh dünya varmış”, diye
Derin bir nefese
Özlem çekerken,
Bir küçük kördüğümü
Çözemeyeceksin;
Sonsuza dek
Yaşantını yitireceksin,
Biranda kaybolup
Gideceksin,
Bir daha görünmeyeceksin..
Güneş,
Yine doğup – batacak;
Rüzgârlar – dalgalar
Ve insanlar
Hırçınlıklarını bırakmayacak,
Seviler – gülücükler
Yarınlar varmışcasına,
Bir buruk mutlulukta
Birbirini kovalayacak..
Yaşantının gizinden
Ve evren’den
Nasıl koptuğunu,
Güllerin suyunu yitirince
Ne denli
Sararıp – solduğunu
Göremeyeceksin,
Çiçeklerin – çimlerin
Süslediği,
Bir parçasına
Kavuşmak için
Yaşam boyu
Özlemini çektiğin,
Onulmaz savaşında
Yenik düştüğün
O güzelim toprağı
Sevemeyeceksin,
Karanlığa
Tutsak olacaksın,
Öldüğünü hatırlamayacaksın,
Denizlere açılmak,
Azgın dalgalarla
Boğuşmak isteyeceksin,
Bir yaprağın;
Ya da bir servi’nin
Gölgesinde
Mutluluğa ereceksin.
(17 Haziran 1978)