Sâkî meded et ki derd-mendem
Gam silsilesine pây-bendem
Gam def‘ine câm-ı mey devâdur
Tedbîr-i gam eylemek revâdur
Senden ne inâyet olsa vâki‘
Fikr etme ki menden ola zâyi‘
Men bir sadefem sen ebr-i nîsân
Ver katra vü al dürr-i galtân
Sensen hurşîd ü men siyeh hâk
Ver âteş ü al cevher-i pâk
Rahm et et ki garîb ü hâk-sârem
Bî-mûnis ü yâr u gam-güsârem
Ol bir niçe hem-dem-i muvâfık
Ya‘nî şuarâ-yı devr-i sâbık
Tedrîc ile geldiler cihâna
Ta‘zîm ile oldılar revâne
Devrân oları muazzam etdi
Her devr birin mükerrem etdi
Her birine hâmî oldı bir şâh
Zevk-ı sühaninden oldı âgâh
Türk ü Arab ü Acemde eyyâm
Her şâire vermiş idi bir kâm
Şâd etmiş idi Ebî Nuvâsı
Hârûn Halife’nün atâsı
Bulmışdı safâ-yı dil Nizâmî
Şirvan Şâh’a düşüp girâmî
Olmışdı Nevâyî-i sühan-dân
Manzûr-ı şehenşeh-i Horâsân
Söz gevherine nazar salanlar
Gencîne verüp güher alanlar
Çün kalmadı kalmadı fesâhat
Erbâb-ı fesâhat içre râhat
Ol tâife çekdi hırkaya baş
Hâletlerin etmez oldılar fâş
Tâ olmaya resm-i şi‘r mefkûd
Ebvâb-ı fünûn-ı nazm mesdûd
Lâzım mana oldı hıfz-ı kânûn
Zabt-ı nesak-ı kelâm-ı mevzûn
Nâçâr dutup tarîk-i nâmûs
Râhatdan olup müdâm me’yûs
Ahdi söze üstüvâr kıldum
Eş‘âr demek şiâr kıldum
Çün halka hilâf-ı müddeâyem
Anlar zu‘mınca süst-râyem
Her söz ki gelür zuhûra menden
Min ta‘ne bulur her encümenden
Eyler hased ehli bağlayup kîn
Tahsîn ivâzına nefy ü nefrîn
Ümmîd ki ref‘ olup küdûret
Tağyîr-pezîr ola bu sûret
Ol kavm bu gülşene girende
Bu gülşen içinde gül derende
Gül tâze idi vü gonca nev-hîz
Depretdükçe nesîm-i gül-rîz
Anlar güli derdiler men-i zâr
Hâlâ dilerem derem has ü hâr
Bu bezme olar verende tezyîn
Mey sâf idi bezm hem nev-âyin
Mey sâfı olara oldı rûzî
Kaldı mana dâğ-ı derd sûzı
Bu dürde men olmışam hevâ-hâh
Bir neş’e verür mi bilmezem âh
Bu pâdişâh-ı İslâmun duâ-yı devletidür ve Kahramân-ı enâmun senâ-yı şevketidür
Sâkî kerem eyle câm gezdür
Dutma kadehi müdâm gezdür
Devrâna çok i‘tibâr kılma
Gezdür kadehi karâr kılma
Tök alup ele gümüş sürahî
Zer sâgara rûh-bahş râhı
Sarf eyle riâyetümde eltâf
Tenhâlığumı gör eyle insâf
Şuğlüm bu bisât içinde çohdur
Senden özge mededci yohdur
Hem-demliğüm eyle âr kılma
Menden nefret şiâr kılma
Ger bilmez isen ki men ne zâtem
Ne zulmet-i çeşme-i hayâtem
Feyz-i hünerüm şarâbdan sor
Sûz-ı cigerüm kebâbdan sor
Dutsan elini men-i fakîrün
Hak ola hemîşe dest-gîrün
Men şâir-i Mûsevî-kelâmem
Sâhirlere mu‘ciz-i tamâmem
Men sâhir-i Bâbilî-nijâdem
Hârûta bu işde üstâdem
Söz derkine sarf edüp firâset
Emlâkine bulmışam riyâset
Geh tarz-ı kasîde eylerem sâz
Şeh-bâzum olur bülend-pervâz
Geh de’b-i gazel olur şiârum
Ol de’be revân verür karârum
Geh mesnevîye olup heves-nâk
Ol bahrden isterem dür-i pâk
Her dilde ki var ehl–i râzem
Mecmû‘-ı fünûna aşk-bâzem
Bir kâr-gerem hezâr-pîşe
Cânlar çeküp isterem hemîşe
Dükkânum ola revâc-ı bâzâr
Her istedügin bula hırîdâr
Bu bir tarîk ile kesr-i nefsdür ve Mukaddime-i medh-i pâdişâh-ı asrdur
Sâkî ne idi bu câm-ı gül-gûn
Kim eyledi hâlümi diger-gûn
Ser-mest olubem sözüm hebâdur
Her lâf ki eylerem hatâdur
Te’sîr salup dimâğâ teşvîr
Teşvîr mizâcum etdi tağyîr
Men handan ü lâf-ı lutf-ı güftâr
Kim söz demeğe olam sezâ-vâr
Olsaydı menüm sözümde bir hâl
Elbette olurdum ehl-i ikbâl
Müstevcib-i izz ü câh olurdum
Şâyeste-i bârgâh olurdum
Makbûl düşerdüm âstâna
Manzûr-ı şehenşeh-i zamâna
Ol pâdişeh-i bülend-bîniş
Kim hâk-i rehidür âferîniş
Müstahfız-ı dîn penâh-ı İslâm
Mahdûm-ı zaman melâz-ı eyyâm
Ebr-istihsân ü berk-kîne
Şâhenşeh-i Mekke vü Medîne
Müstakdim-i hak muhill-i bâtıl
Sultan-ı murâd-bahş-ı âdil
Erbâb-ı hüner ümîd-gâhı
Türk ü Arab ü Acem penâhı
Deryâ kimi eyleyen demâdem
Endîşe-i kurb ü bu‘d-ı âlem
Lutf ile veren yahına lû’lû
Ebr ile yırağa gönderen su
Lû’lûsını eyleyen cihân-tâb
Leb-teşneleri dür ile sîr-âb
Gerdûn kimi lutf edende zâhir
Dâmen dâmen töken cevâhir
Gün kimi olanda cûdâ mazhar
Hırmen hırmen nisâr eden zer
Tugrâ-yı misâl-i Âl-i Osmân
Sultân-ı sipeh-şiken Süleymân
Yerde düşer olsa feyzi hâke
Ta‘n eyleye hâk ruh-ı pâke
Gökde nazar etse bir hümâya
Hurşîde salur hümây sâye
Ger şarka urur sinân-ı ser-keş
Gün kimi çıhar sipihre âteş
V’er garba çalarsa tîğ-i bürrân
Gerdûna yeter şafak kimi kan
Dün çerh yana nigâh kıldum
Nezzâre-i levh-ı mâh kıldum
Gördüm bu hatı ki hâme-i hûr
Ol levhde eylemişdi mastûr
Bu kasîde Hazret-i Pâdişâh şânındadur
Zihî kâmil ki akl-ı nükte-dân derkinde hayrândur
Vücud-ı bî-misâli intihâb-ı nev‘-i insândur
Felek bir dürc anun zât-ı şerîfi gevher-i yektâ
Cihân bir cism anun hükm-i revânı fi’l-mesel cândur
Tarîk-i tâati hem mezhebe hem millete nâfi‘
Hilâf-ı meşrebi hem devlete hem dîne noksândur
İki kısm eylemiş küfr ile îman yeddi iklîmi
Anun hükmindedür ba‘zı vü ba‘zı kâfiristândur
Esâs-ı hükmidür ma‘nîde bir sedd-i Sikender kim
Anun Ye’cûcdur bir yanı vü bir yanı insândur
Binâ-yı kadridür ma‘nîde bir âlî imâret kim
Mukarnes tâk-i gerdûn ol imâretden bir eyvândur
Muzaffer dâimâ Sultân Süleymân Hân-ı âdil-dil
Ki her kim tâbi‘-i fermânı olmaz nâ-müselmândur
Cihân-gîrî ki gün tek mülk teshîrine azm etse
Muhakkar cilve-gâhı arsa-i Îrân ü Tûrândur
Sâhî-tab‘ u mürüvvet-pîşedür kim bahr-ı eltâfı
Temevvüc kılsa mevci fakr bünyâdına tûfândur
Kemîne kimseye kemter atâsı hâsıl-ı deryâ
Muhakkar meclise bezl-i hakîre behre-i kândur
Vücûd-ı pâki-le Hak rahmetidür âleme nâzil
İtâat ehline gösterdiği adl ile ihsândur
Süleymân bârgâhıdur yakîn heybetlü dergâhı
Kim anda dîvler tâbi‘ perîler bende-fermândur
Muazzam leşkeridür bir bulut kim düşmene andan
Firengîler sadâsı ra‘d toplar daşı bârandur
Semendi seğridende lâmi‘ olmış ahter-i sâkîb
Sipâhı deprenende mevce gelmiş bahr-ı ummândur
Seferde çekmek içün haşmet ü ikbâl esbâbın
Arâbe arş levhi ordusı gerdûn-ı gerdândur
Zamânında yetüp cem‘iyyet-i esbâba ârifler
Olup derhem hemîn mahbûblar zülfi perîşândur
Halâyık subh-tek handân olup mihr-i cemâlinden
Dil-i sûzân ile devrinde ancak şem‘ giryândur
Havâdisden mizâc-ı mülk tağyîrine imkân yoh
Kemâl-i adl ile tâ mülke Osmân oğlu sultândur
Bi-hamdi’llâh bugün havf ü hatâdan şer‘ nâmûsın
Bulup tevfîk-ı nusret sahlayan Sultân Süleymândur
Nişân-ı feyzidür ol nusret ü ikbâl kim hâlâ
Ne yan kim azm kılsa rehberi te’yîd-i Yezdândur
Dil ü cândan Fuzûlî izz ü ikbâline ol şâhun
Rızâ-yı Hakk içün dâim duâ-gûy ü senâ-hândur
Çü oldur hâmî-i İslâm vâcibdür anun medhi
Ne kim medhinden özge söz demiş andan peşîmândur
İlâhî bâkî olsun dâim insan-perver ikbâli
Cihân-ı fânî içre tâ binâ-yı nev‘-i insândur
Yâ Rab ki muzaffer ola dâim
Zâtiyle binâ-yı adl kâim
Şâyeste ana serîr ü efser
Âlemlere adli sâye-güster
Bu sebeb-i nazm-ı kitâbdur ve Bâis-i irtikâb-ı azâbdur
Sâkî dut elüm ki haste-hâlem
Gam reh-güzerinde pây-mâlem
Sensen men-i mübtelâya gam-hâr
Senden özge dahi kimüm var