bilseydin; baharımdı seni bana getiren
bir vedaya ağlayan içli melekler gibi
anlasaydım, ülkemden hazineler götüren
her bakışı öteden birini bekler gibi
üşüdüğüm sahrada bu deniz sanki serap
hep aynı dakikada dönüp duruyor zaman
O’nsuzlukta dermanım değil, dermanım da harap
ey uyuyan yelkenli, ateşte sen de yan
tahtını en büyülü divanında bulmalı
açılmalı sonsuzluk sularında engine
fırtınalar kopsada, umudumuz olmalı
limanları boyarken gökkuşağı rengine
yapayalnız kalıyor O’nsuz kumlarda köpük
O’nunla damla damla kuruyor masum deniz
batırır en devasa gemiyi bile bu yük
ardında birer birer soluyor düşlerimiz
bilseydin; yakınında soluklanan çiçeğin
izlerine mahpustur çatlayan dudaklarım
ayinimiz sürecek o büyük vakte değin
hatırası köz olsa, yüreğimde saklarım.