Ustam öldü ben yazarım
Dalgınlıklar çalışıp ayışığında ıslığımla
Yalnız yüzümde solgun sıla
Ustam öldü ben yazarım
Ben de gömülürüm mahzun bir şarkıyla
İlkyazda gökkuşaklı bir yağmura
Ustam öldü bana kaldı çünkü
Ağzında mağlup bir ıslığın kederi
Ey toprağa düşen uğultulu bir dal gibi
Hep yeniden açan kendine yalnızlığı
Ey solarken üstünde gökyüzü
Kısık sesle okuyan elemler kitabını
Bakışlarında yaralı bir karaca
Ağırbaşlı kuşların uçtuğu gecelerde
Benim şimdi, üzgün dolaşan o mağribi
Bunlar ömrümün en yprgun gözyaşları
Dökülen, hazin bir güz gününe
Büyütüp içimde çok eski bir karanlığı
Ben yazarım beş vakip kalbimde
Hüznünle coşturup kelimelerimi
Adam Sanat Dergisi Mayıs 2001 sayısı