trenlerin durduğu yerden başlıyor bütün aşklar
hep beraber havalanan kuşlar gibi değil numan abi
konduğumuz yerde sarıyor çarpıntılar vücut ülkemizi
sinirler ki tam nefsimize göre ayartılmıştır
sınırlar ki insan elbette sınırları ihlal eder
şu karşıki köyler de vallahi bizim köyler
ama seviyorken pasaport sormak yasalaştırılmıştır
sigaramın külü düşer yere hatun zılgıta başlar
e haklı değil mi be numan abi
benden gayrı zılgıtlayacak kimi var
insan elbette gönülden yaratılmıştır
insan gönlü insan olan her insanda var
başa gelen gelir başa
sultanlık seyran olur
cemal olanın elinde cemal bir yasa
celal olanın önünde
celal bir masa
şu talipler talepleriyle yaşıyorlar numan abi
ötekiler
tel
maşa
allahlılar arasında senin allah’ın ne güzeldir numan abi
görenler sevmek yarıştırırlar
dünyayı gurbet belleyensin ki şahidiz
harekani baba’dan tanıyoruz biz seni
sağırlar karıştırılar
şimdi sen nerede duruyorsan orada seni seviyorlar numan abi
tüm derdime eş bayram’a adaşsın
zaten benim sevgi ablamın adı da sevgi
fatih’te bir karındaşsın
şu devlete kafayı devletenler yoksa devletten mi korkuyorlar
merhamet en çok kanadı olan armağan bir melekse kullara
-sen beni bir kere ağlarken görmüştün numan abi-
emrin geldiği yerden beraber söyleyelim:
devlet yok
allah var!