Jâledür dimiş dür-i dendânun ey gonce-dehen
Gonceye incinme ana agzına oldur düşen
Dûd-ı âhum her gice âfâkı deycûr itmese
Yanmaz idi kubbe-i gerdûnda kandîl-i peren
Kime boynum uzadam koyup kemend-i zülfüni
Ey perî kime varup agız egem sen var iken
Şol kadar peykânlar urmışdur ten-i sad-çâküme
Kim gören sanur beni giydüm bir âhen pîrehen
Kılıc ile almasaydı ten hisârın şâh-ı ‘ışk
Kanlu başlar tolmaz idi ‘Âşıkâ burc-ı beden