oturup her gün sana yeniden başlamalı
çünkü sen akıyorsun
akşamları küçülerek açtığımız boşluğa
sabahları bölünüp yüzlerce çehre çehre
çünkü sen akıyorsun
her yaprağın bir ayıbı örtüyor hemen
bir nabzı başlatıyor vurmaya her budağın
çünkü sen akıyorsun
ağır ağır yaşadıklarımıza
(..)
çünkü sen akıyorsun rüzgarlı dallarınla
yalnız varoluş sızıyor oyuklara – tembel
ve şikayetsiz..