Bunları da Okuyun
Cahit Zarifoğlu şiirleri
Bütün azalarını harbe çağır Sofran açılsın elin şehit ballarından alsınSaraylar damlar yeniden kurulsun Ağaçlar içinden akan nehre Dalçık günde bin…
I. Bu insanlar dev midir Yatak görmemiş gövde midirBir yara açar boyunlarında Kolkola durup bağırdıklarında-Ya kurbanın olam Dağlar önüme durmuş…
Seni kamçılardan çıkardım Tevbelerle başladı rahmet vuruşları İnsan ağlar oldun yürekli göğüsler kurdun Sesimi işkencelerden alırdın Elimin altına dökerdin etleriniHızlı…
Zulumdur dinlenen başlarsa eğilmiş Gömleğin üzerine kadar çıkmış kalbteki kara leke Dikilsen dağların ötesini tutar elin Bir iki tank çer…
Korku salardı inceliğin acıman tevazuun Dünya ve insan çıkmazlarına yumuşak bakışınNur sarnıçları ballar koydun çöllere ruh eşiklerine Senden kaynıyordu yine…
Ellerimin önündeki dallar da Sarıldı yaprağa Göremiyorum karşı yamacı Erken mi yoldayım Ben mi geciktimÖnümüzde bir çınar yükseliyor Her gece…
Birara neydi o bulutlar Somurtkan dudakları yere sarkanArkasında deniz alev alan adam Çehrem sarsılıyor bakmaktanGüneş inip suya dokun Nehre yaslanıp…
Erkenden aşındırır aşkını Odaların köşelerine zamansız oturur Duyarsa bir çocuğun Oyundan çağrıldığınıBaşının her seferinde döndüğü kumarı Gönlünü bir tarzla kurularken…
Seçkin bir kimse değilim İsmimin baş harfleri acz tutuyor Bağışlamanı dilerimSana zorsa bırak yanayım Kolaysa esirgemeHayat bir boş rüyaymış Geçen…
Anılar defterinde gül yaprağı Gibi unutuldum kurudum Başıma düşmüş sevda ağı Bir başıma tenhalarda kahroldum Sen kimbilir, rüzgârlı eteklerinle Kimbilir…