Paul Verlaine şiirleri

Hayal eder dururum; yüreğimi dağlayan Düşünü bir kadının, sevdiğim, beni seven, Ne tüm özge bir insan, ne kendine benzeyen Bilinmedik…

Hâtıralar, ne istersiniz benden? .. Sonbahar… Durgun gökte ardıç kuşları uçuşmadalar, Güneşten, ölgün ve soluk bir ışık vurmada İçinde poyrazlar…

Buz tutmuş o ıssız eski park içinden İki hayaletti demin kayıp geçen.Gözleri sönmüş, gevşemiş dudakları, Güç duyulur neler fısıldaştıkları.Buz tutmuş…

Ah! Yarenler! Ilk sevgililer! Ve çiçek tenler Saçların altın rengi, gök rengi bakışların, Kendiliğinden dogan ürkek okşayışların Korkuyla dokunduğu sevgili…

Gözlerini severdim en çok, Gökteki yıldızlardan parlak; Bir parça da baştan çıkarak. Dans edelim gel! Ne halleri vardı, sahiden, Bedbaht…

ıssız ve buz tutmuş eski alanda iki gölge geçiverdi bir anda.dudakları sarkık, ölgün gözleri ve güçlükle duyuluyor sözleri.ıssız alanda düşsel…

İşte yemişler, çiçekler, yapraklar ve dallar! İşte kalbim, çarpıntısı yalnız senin için! O bembeyaz ellerin kalbimi kırmasalar! Bu küçük armağanı…

Yaş dolar yüreğime Yağan yağmur misali. Nedir bu usanç söyle Yerleşen can evime? Ey tatlı yağmur sesi Damlar üstünde, yerde!…

Musiki, her şeyden önce musiki; Onun için tekli mısradan şaşma. Kıvrak olur, erir havada sanki; Ağır aksak söyleyişe yanaşma.Kelime seçerken…

Başımızdan bir şarkıdır yükselir Belleğimizin yok olduğu an. Kanımızın şarkısıdır duyulan Ki uzak bir musiki gibi gelir. Dinleyin bu kanımızdır…

Gök öyle mavi, öyle durgun, Damlar üzerinde! Yeşil bir dal sallana dursun, Damlar üzerinde! Ürpertip gökyüzünü birden, Bir çan tın…

Usluluk, usluluk, usluluk, ah, ne güzeldir! Bırak biraz dinlensin bu alevli arzular. En doyumsuz anında bile sevdanın, ey yar Kadın…