Browsing: Rafael Alberti şiirleri

Federico Garcia Lorca’yaAh ne kadar da uzak denizler, ovalar, dağlar! Ağarmış saçlarımı başkaları görüyor şimdi. Gitmedim hiç Gırnata’ya.Saçlarım ağarmış, yıllarım…

Kim ona bakmaz? O Kantabriya Dağları halkının derinliklerinden ve madenden çıkıyor, tüm ispanya’nın toprağı ve gök yüzü gibi güzelç Kim…

Deniz. Deniz. Yalnız deniz! Neden getirdin beni, baba, sen bu şehre? Neden kopardın, baba, beni denizden? Düşlerimde köpükler yüreğimi kancalar…

Biliyoruz sevgilim, şimdi çevremizi saran şu görünüm uyumuş gibi, ölmüş gibi; ağaçların akıllarında bir şey kalmamış, ve geceler çekip gitmiş…

O giden sensin sensin beni taşıyan, beni bırakan o denizDalgada ara benio sonsuz olan sensin: gölgelerin ardında o yanıp sönen…

Oturmuş pembe kızcağız, kucağında çiçek gibi atlası açık.Görüyorum balkonumdan çıktığı yolculukları! Ak yelkeni parmağının demir alıp Kanaryalar’ dan gidiyor ölmeye…

Sesim karada ölürse, alın denize götürün, kıyıda öylece bırakın.Alın denize götürün, ak bir savaş gemisine sesimi kaptan yapın. Süsleyin sesimi…

Olur ya, belki ben Bu yüzyıldan değilimdir. Gelecek olandan belki, Veya geçmişte kalandan. İnsan hep içinde yaşadığı Zamandan olamaz, Dün,…

Yanıldı bu güvercin. Bu güvercin yanıldı. Güneyi seçti, kuzeye uçmak için. Buğdayı su sandı. Yanıldı bu güvercin. Yıldızları çiğ tanesi,…

Onlar ne biliyorlar senin hakkında? Onlar seni tanımıyorlar, Ya da çok az tanıyorlar. Her gün sana söyleyip duruyorlar Vatanın yalnız…

Kimsin sen, uzaklardan çağıran beni korkular içinde, ses çıkarmadan, o ürkek ve sessiz rüzgârlara sessizce adımı ünleyen? Kimsin sen, niye…

Hiçbirimiz bilmiyorduk gizli karanlığını karatahtaların, neden uzakta görünürdü dilimlere bölünmüş küre, bilmiyorduk. Ama bildiğimiz şeyler de vardı: her şeyin çevresi…