Mecnûn bulup ol makâmdan zevk
Saldı anı çerhe neş’e-i şevk
Sûz ile çeküp ciğerden âvâz
Arz etdi binâ-yı Kâ‘beye râz
K’ey sakfı bülend ü kadri âlî
Mihrâb-ı eâzım ü eâlî
Ey kıble-i ehl-i izz ü ikbâl
Ruhsâr-ı zemîne anberîn hâl
Ey mağz-ı vefâya kisvetün pûst
Hem-reng-i pelâs-ı hâne-i dûst
Ey gül-bün-i gonca-i ibâdet
Sandûk-ı cevâhir-i saâdet
Ey dâim olan menümle hem-derd
Ammâ ne menüm kimi cihân-gerd
Göğsine uran Hacer kimi daş
Zemzem kimi gözden ahıdan yaş
Peyveste siyeh kılan libâsın
Gönlinde nihân dutan hevâsın
Bi’llâh kimesen bu yerde âşık
Söyle ki enîsünem muvâfık
Olmış sana aşk feyzi hâsıl
Kılmış seni kıble-i kabâil
Yâ Rab bû harem-serâ hakiyçün
Bu ma‘bed-i pür-safâ hakiyçün
Kıl mende binâ-yı aşkı dâim
Mânend-i esâs-ı Kâ‘be kâim
Sal gönlüme derd-i aşkdan gam
Her lahza vü her zamân ü her dem
Aşk içre müdâm şevküm artur
Şevk ile hemîşe zevküm artur
Her handa ki âlem içre gam var
Kıl gönlümi ol gama giriftâr
Endîşe-i akldan cüdâ kıl
Aşk ile hemîşe âşinâ kıl
Artur mana zevk ü şevk-ı Leylî
Dâim mana anda kıl tecellî
Çohdur benî Âdem içre bî-dâd
Et gönlümi vahşet ile mu‘tâd
Bir mülkde ver mana karârı
Kim yetmeye âdemî gubârı
Ol zâir-i Kâ‘be-i inâbet
İsterdi duâ kılup icâbet
Tuğyân-ı belâdan etmeyüp fikr
Bu şi‘r idi her dem etdüği zikr
Bu gazel Mecnûn dilindendür
Yâ Rab belâ-yı aşk ile kıl âşinâ meni
Bir dem belâ-yı aşkdan etme cüdâ meni
Az eyleme inâyetüni ehl-i derdden
Ya‘ni ki çoh belâlara kıl mübtelâ meni
Oldukça men götürme belâdan irâdetüm
Men isterem belânı çü ister belâ meni
Temkînümi belâ-yı mahabbetde kılma süst
Tâ dûst ta‘n edüp demeye bî-vefâ meni
Getdükçe hüsnin eyle ziyâde nigârumun
Geldükçe derdine beter et mübtelâ meni
Men handan ü mülâzemet-i i‘tibâr ü câh
Kıl kâbil-i saâdet-i fakr ü fenâ meni
Eyle zaîf eyle tenüm fürkatinde kim
Vaslına mümkün ola yetürmek sabâ meni
Nahvet kılup nasîb Fuzûlî kimi mana
Yâ Rab mukayyed eyleme mutlak mana meni
Bu Mecnûnun Kâ‘beden mürâcaatidür ve Vuhûş ile musâhabetidür
Bir bir eşidüp sözin atası
Bildi ki kabûl olur duâsı
Efzûn olur gam ü melâmet
Mümkin değül oğlına selâmet
Çoh kıldı figân ü nâle vü zâr
Oğlından ümîd kesdi nâ-çâr
Ol pîr kalup orada hayrân
Mecnûn dutuben reh-i beyâbân
Tenhâ sefer ihtiyâr kıldı
Azm-i ser-i kûy-i yâr kıldı
Gündüz gözi yaşı hâdî-i râh
Gece yolı şem‘i şu‘le-i âh
Gerd-i reh-i yârı yâd ederdi
Geh otura geh dura gederdi
Bu Mecnûnun derdini dağa şerh etdüğidür ve Andan nevmîd getdügidür
Bir dağa erişdi yolda nâgâh
Kaddine libâs-ı vehm kûtâh
Tiğinde ukâb-ı çerh kanı
Mazmûn kemerinde la‘l kânı
Mün‘im sıfatı libâsı fâhir
Ceyb ü bagali dolu cevâhir
Deryâ kıluben ana tazarru‘
Eylerdi zahîresin tevakku‘
Sahrâ edüben ana tevellâ
Eylerdi maîşetin temennâ
Ol çeşmeler eyleyüp revâne
Olmışdı olara ata ane
Ta‘zîm ile kılmış anı Hak yâd
Kur’anda ki el ci‘bâle evtâd
Mecnûn ana eyleyüp temâşâ
Bir odlu sürûd kıldı inşâ
Oldukda sürûd ile nevâ-sâz
Andan hem eşitdi aks-i âvâz
Sandı ki öziyle hem-nefesdür
Dedi mana bu refik besdür
Yüz şükr ki yâr-ı gâr buldum
Gezdüm bu cihânı yâr buldum
Aşk odın ana hem etdi rûşen
K’ey gûşe-nişîn-i pâk-dâmen
Sûz-ı ciğerümden oldun âgâh
Ahsen ahsent bâreka’llah
Bir âşık-ı mübtelâ imişsen
Derd ehline âşinâ imişsen
Sensen mana hem-dem-i muvâfık
Dâğ ile olur hemîşe âşık
Bî-dâd ile göğsüne urup daş
Derd ile gözünden ahıdup yaş
N’oldı sana beyle mest olupsen
Gam dâmına pây-best olupsen
Kan ile dolupdurur kenârun
Ne gülden ola bu lâle-zârın
Bağrun görürem olupdurur su
Ne serv-kadün hevâsıdur bu
Gel ağlayalum bu mâcerâya
Bir dem koşalum sadâ sadâya
Çün bir dem anunla ağladı zâr
Derd-i dil-i zârın etdi izhâr
Azm eyledi hâk-i kûy-ı yâra
Leylînün evi olan diyâra
Bu Mecnûnun gazâl ile mülâkâtıdur ve Aşk bâbında onunla olan hâlâtıdur
Gördi ki bir avcı dâm kurmış
Dâmına gazâller yüz urmış
Ol dâma cefâ-yı çerh-i gaddâr
Bir âhunı eylemiş giriftâr
Bir âhu esîr-i dâmı olmış
Kan yaşı kara gözine dolmış
Boynı kurulu ayağı bağlu
Şehlâ gözi nemlü cânı dağlu
Ahvâline rahm kıldı Mecnûn
Bandı ana tökdi eşk-i gül-gûn
Gönline katı gelüp bu bî-dâd
Yumşak yumşak dedi ki sayyâd
Rahm eyle bu müşg-bû gazâle
Rahm etmez mi kişi bu hâle
Sayyâd bu nâ-tüvâna kıyma
Kıl cânına rahm câna kıyma
Sayyâd sakın cefâ yamandur
Bilmezsen mi ki kana kandur
Sayyâd mana bağışla kanın
Yandurma cefâ odına cânın
Sayyâd dedi budur maâşum
Açman ayağın gederse başum
Katlinde bu saydun etsem ihmâl
Etfâl ü ıyâlüme n’olur hâl
Mecnûn ana verdi cümle rahtın
Pâk eyledi berkden dırahtın
Ol turfe gazâlün açdı bendin
Şâd eyledi cân-ı derd-mendin
Yüz urdı yüzine kıldı efgân
Göz sürdi gözine oldı giryân
K’ey bâdiye-gerd ü bâd-nâverd
Nâzük bedeniyle nâz-perverd
Sen zînet-i her gil-i zemînsen
Gül kimi lâtif ü nâzenînsen
Ey sebze-i cûy-bâr-ı vahşet
Ra‘nâ semen-i bahâr-ı vahşet
Tenhâ koyma men-i zebûnı
Olgıl mana deşt reh-nümûnı
Gez bir niçe gün menümle hem-râh
İnsan deyüp etme menden ikrâh
Yaşum kimi getme çeşm-i terden
Kesme ayağun bu reh-güzerden
Ser-çeşme-i çeşmüm eyle menzil
Ser-menzilümüzden olma gâfil
Olsun bebeğüm karâr-gâhun
Eşk ü müje hâb ile giyâhun
Ey çeşm-i nigâr yâdigârı
Sehl eyle mana gam-ı nigârı
Kıldukda hayâl-i çeşm-i Leylî
Sen ver men-i hasteye tesellî
Çün ol beşeriyyetin unutdı
Âhû hem anunla üns dutdı
Anun sebebiyle hem çoh âhû
Sahrâda onunla dutdılar hû
Bu Mecnûn-ı derd-mendün kebûter ile şerh-i hâlidür ve Andan iltimâs-ı mâ-fi’l-bâlidür
Bir menzile yetdi zâr ü muztar
Bir dâmda gördi bir kebûter
Her revzen-i dâmı bir der-i gam
Min gam müteveccih ana her dem
Mecnûn ana bahdı yandı cânı
Yaşı kimi cûşa geldi kanı
Sayyâdına eyledi tazarru‘
Kurtarmağın eyledi tevakku‘
Seyyâd dedi ki men fakîrem
Fakra bu hamâme tek esîrem
Hâşâ ki bu mürg-i tîz-reftâr
Âzâd ola men kalam giriftâr
Ger var ise kıymetin edâ kıl
Andan munı dâmdan rehâ kıl
Evvel meni eyle gussadan şâd
Andan munı dâm-ı gamdan âzâd
Var idi kolunda bir dür-i ter
Şeffâf çü dîde-i kebûter
Verdi anı aldı ol esîri
Üftâdenün oldı dest-gîri
Sürdi kademine çeşm-i pür-hûn
Anca ki ayağın etdi gül-gûn
Her dem ana arz-ı râz ederdi
Min nağme-i şevk sâz ederdi
K’ey tîz-per ü bülend-pervâz
Erbâb-ı vefâya mahrem-i râz
Bu reng-i libâs-ı nîl-fâmun
Endûh ü melâmet-i müdâmum