Sabri Esat Siyavuşgil

Böyle yalçın dağlarda sessiz dolaşanlar kim Köyler, ufka dizilen tozlanmış birer resim Yollar, köyleri saran eskimiş çerçeveler…Sesler çıkmadan söner paslı…

Evler, bir nara benzer, Nar tanesi, sofalar, Akşam, yol gibi gezer; Sükûn, su gibi odalar.Odada bir pancurun Sofadadır güneşi; Camlarda…

Sesin dudaklarımda fağfur bir Japon tası Uzun saçların, bir yaz yağmurunun teması Ellerin, semaverden akan çay kadar ılık… Sesim odaya…

Bir yaz günü odamda kaparken bavulumu Çekecek koltuğumun parmakları kolumu Her zamanki sesiyle bana “Otur” diyecekBütün kış geceleri duyduğum laflarıyla…