İnsanları sevmek kolay değil,
bir hürriyet bu;
çetindir memleketimde.
Ben, ille varım dersen,
bir gün pusuya düşersen,
insanları sevmek
büyük hüner…
Bu dünyada yaşadığın şu kadar yıl,
gerçek’ten, güzellikten, yüğitlikten,
payına düşeni alabilmişsen,
vermişsen, payına düşeni;
gerçek için, güzellik için,
gücüne karşı konmaz,
korkusuz, direnirsin…
Bilirsin,
bir kere korku düşerse adamın içine,
bir kere koparsa sevdiklerinden,
mümkünü yok,
gitti gider…
Söner gözlerinde güzelim ışık,
kararır, çirkinleşir yüzü.
Önceleri, utanır belki,
sonra vız gelir,
umurunda olmaz dünya.
İnsanları sevmek büyük hüner,
İnsanlarla beraber! …
(1955, İstanbul