Vele-hu
Bu gice kim dil olup gam-dîde cân endûh-gîn
Göz iderdi girye cân nâle gönül âh u enîn
Dehr sarrâfı niçe dürr zeyn idüp sandukına
Gizledi koynunda bir berrak la’l-i âteşîn
Devşirüp pervâz-ı sîmîn-i livâ-yı zer-’alem
Zâhir oldı mehce-i meh râyet-i sultânleyin
Keştî-i devrân düşüp girdâb-ı bahr-ı zulmete
Bî-karâr olup dönerdi nitekim fülk-i zemîn
Hâlümi bilüp ‘abûsü’l-vech olmışdı recül
K’oldı ‘aksinden siyeh mir’ât-ı çarh-ı heftümîn
Kara boya gök çivîd idüp metâ’ın müşteri
Reng-zer dükkânına dönmişdi târ olup zemîn
Tîg-i Behrâm ile feth olup sevâd-ı mülk-i Şâm
Feth-i mülk-i zengibâr itdi şeh-i magrib-zemîn
Çeşme-i hayvân gibi zulmetde kalmışdı güneş
İrmemişdi ana Hızr-ı subh-ı İskender-leyin
Zühre saçın çözdi çeng-i nâleme dem-sâz olup
Raks ider idüp terâne yirine âh u enîn
Ben kara yazulunun hâlin ‘Utârid yazmada
Dökdi hayretden devât oldı siyeh çarh-ı berîn
Şeş-der-i gerdûnda âhum mâhı itmişdi kamer
Bulmayup bahtum gibi ol da küşâd oldı hazîn
Yûnus-ı hurşîdi benzer yutdı mihr-i âsumân
Çâhda Yûsuf gibi oldı yahûd mesned-nişîn
Kişt-zâr-ı mihnetüm kiştinde olmakdan zebûn
Düşdi sevrün ‘anberi âfâk oldı ‘anberîn
Mâtemüm şâm-ı mezelletde irüp gök ehline
Sünbülin idüp perîşân Sünbüle çözdi saçın
Da’vet idüp kevkeb-i bahtum musahhar itmege
Keffe-i Mîzân bahûre vezn iderdi müşk-i çîn
Gördi ki eşküm tolup fülk-i cihânı gark ider
Çekdi anı delv ile mellâh-ı gerdûn-ı berîn
Kavse nüh çenberde hallâc idügün bildürmege
Âh-ı âteş-nâk urdı sînesine tîr-i kîn
Niçe yıl ger Zühre dem-sâz u tarab-engîz ola
Görmeye şâdî yüzin bir dem dil-i endûh-gîn
Ger ‘Utârid safha-ı mâha şu’â’-ı mihr ile
Yazsa ta’vîz-i cünûn olmaz ‘ilâca dil karîn
Zemzem acırdı göreydi yaşımun şûr-âbesin
Nâlemi gûş eylese hannâne eylerdi hanîn
Geh sitâremden iderken isti’ânet âh idüp
Geh iderken istigâse çarhdan idüp enîn
Gün gibi berk urdı dilden nûr-ı hûrşîd-i yakîn
Tevbe idüp didüm innî lâ’uhibbü’l-âfilîn
Ka’r-ı deryâda semek cevv-i semâda mihr ü mâh
Gördüm olmış bende-i fermân-ber-i cân-âferîn
Her biri gûyâ-yı şükr ü her biri tesbîh-hân
Pür-sudâ’ mülk-i melek pür-gulgule kerrûbiyîn
İrdi hâtifden nidâ-yı hevl-nâk-ı cân-güdâz
K’ey zebûn-ı hâb-ı gaflet mübtelâ-yı ân u în
Fe’nzurû16 emrini te’kîd itmek içündür sahîh
İki oldugı vücûdunda bu çeşm-i hurde-bîn
Gûş-ı gülde penbedür jâle gider ey bâg-bân
Tâ seher irişe çarha subha-i müstagfirîn
Toldı ol dem gün gönülden tâli’ oldı mihr-i şevk
Burc-ı cânda togdı bu matla’ güneş gibi hemîn
Ey mekân-ı kevne zâtıyle şeref viren mekîn
V’ey tufeyl-i fıtrat-ı pâkün vücûd-ı ‘âlemîn
Bihterîn-i evvelîn ü mihterîn-i âhirîn
Pîş-vâ-yı enbiyâ vü muktedâ-yı mürselîn
Menşe’-i halk-ı şu’ûn u bâ’is-i tekvîn-i kevn
Asl-ı îcâd-ı zevât-ı kâyinât u kâyinîn
Nokta-i per-gâr-ı fıtrat merkez-i devr-i vücûd
Zübde-i kevn-i halâyık asl-ı halk u mâ vü tîn
Mirvaha-cünbân ser-i vaktün per-i kerrûbiyân
Perde-i halvet-serâyun târ-ı mûy-ı hûr-ı ‘în
Şâhidü’l-hâl kıbâlih ki âyet-i lâ-reybefih
Sûret-i tevkî’-i menşûrun hüden li’l-müttekîn
Kurbetün râhına sübhâne’llezi esrâ delîl
Âyet-i ‘azz u ‘alân âyât-ı Kur’ân-ı mübîn
Küntü kenzen genc-i mahfîdür ana sensin tılısm
Sırr-ı Levlâk-ı vücûd-ı pâkün olmışdur emîn
Şemme-i zülf-i siyâhun zerre-i şems-i ruhun
Hâyret-efzâ-yı dil-i her mû-şigâf u hurde-bîn
Efser-i zerdür nübüvvet dürretü’t-tâc ana sen
Hâtem olmışdur risâlet sen ana dürr-i semîn
Vahş-i tayra hâkim olduysa Süleymân-ı nebî
Emrinün mahkûmıdur rûhiyân-ı kerrûbîyîn
Peyk-i Cibrîl oldı sana ger Süleymân Hüdhüd’e
N’ola dirse fe’tinâ minhâ bi-sultânın mübîn
Mûm-veş mühr-i Süleymâna n’ola râm ise halk
Hâtem-i hatmîyyet olmışdur sana engüşterîn
Ger Süleymân Rabbı hebli mülkine sultân ise
Lî-ma’allah ün makâmına sen oldun câ-nişîn
N’ola olduysa Halîlu’llâha âteş gülsitân
Sen şefâ’atle idersin dûzahı huld-ı berîn
Bu nice câh u ‘uluvv olur bu ya nice huzû’
Gökdeki ‘arş-âşiyân yirdeki Bathâ-nişîn
Zîr-i na’lün oldıgıyle fahr idüp ‘arş-ı ‘azîm
Oldı mi’râcunda kem-pâye sipihr-i heftümîn
Bir zemânda olmadı sana olan tayy-ı mekân
Ol zemân ki lâ-mekân eyvânına oldun mekîn
Eyledün bî-dârluk hîninde bir anda sefer
Ol makâm-ı ünse ki yog idi anda ân u hîn
Olmadı pervâne Rûh-ı Kudsî bezm-i ünsüne
Âferîn ey mahrem-i hâs-ı ilâhî âferîn
Kellimînî yâ Humeyrâ âgâh olup sâkî-i vakt
Mest olurdı cür’a-i câmunla ehl-i bezm-i dîn
Geh Erihnî yâ Bilâ olup nesîm-i bâg-ı ins
Cân meşâmın bûy-ı ünsullâh iderdi ‘anberîn
Eskidüpdür niçe yüz bin mûze-i mâh-ı nevi
Yüz sürince işigün tozına eyyâm u sinîn
Nûr-ı şer’ün eyler irşâd-ı sırât-ı müstakîm
Yoksa kalurdı şeb-i küfr içre ‘âlem dâllîn
Hâr-keşdür bâr-gâh-ı hark-ı ‘Âden’de şütür
Mu’cizâtun hırmeninden âhû-yı Çîn hûşe-çîn
Mu’cizenle çûb nâlân u hasa tesbîh -hân
Kasvet ile kalb-i düşmen seng mi yâ âhenîn
Olmasa şehd-i şehâdetle sana ‘azbü’l-lisân
Olmak olur muydı hîç nahlün lu’âbı engübîn
Lâ-yenâmu kalbü sana devlet-i bî-dârdur
Çok nazar anlar niyâm-ı ‘aynıdan ‘ayn-el-yakîn
Zâglanmış tîg-i gamzen sürme-i mâ-zâg ile
Lâ-yenâm-ı kalbi ol tîge niyâm-ı ‘anberîn
Ceyş-i düşmenden ne gam hıfz içün a’dâdan seni
Çünki cünd-i lem-ferûhâ baglamışlardur kemîn
Hışm u kîn ebrû-yı müşkînüne salmadı girîh
Kimseye göstermedi sende gazab çîn-i cebîn
Derd-i küfre tîg-i şer’ün şerbet-i kattâldur
Dâ’-ı zenbe şerbet-i lutfun şifâ çün engübîn
Basdı bagrına vücûdun gevherin hatem gibi
Âsumân üzre tefevvuk itse yiridür zemîn
Gerd-i gird-i kûyun alnında hüveydâdur henüz
Tavf idüp kûyun sürer her şeb kapuna meh cebîn
Döndi reşkinden didi yâ leytenî küntü türâb
Sîneye çekdi zemîn çünki seni çarh-ı berîn
Âlünün ashâbunun evlâdunun ezvâcunun
Ruhuna bin bin tahiyyât u selâm u âferîn
El-bidâr u el-bidâr ey sırr-ı pâk-ı Ahmedi
El-gıyâs u el-gıyâs ey rûh-ı mu’ciz-âferîn
Âh eger mahşerde bizden olasın dâmen -keşân
V’ey eger reddün eli salarsa bize âsitîn
Gerçi ‘aybum bes buved ‘aczem ez ân sad-bâr bîş
‘Acz-i halimrâ niger ‘ayb u kusûr merâm-bîn
Ben kimüm ‘arz-ı niyâz idem yeter devlet bana
Cümle-i ‘âlemdenüm yâ Rahmeten-li’l-’âlemîn
Yâ Resûla’l-lâh vasiyyet itdün âlün ümmete
Didi anlardur size Kur’ân ile habl-ı metîn
Kendüm içün dimezem ben lîk çogı âlünün
Kâ’inât-ı cûda bulmaz yimege nân-ı cevîn
N’ola bî-dâd irse bana ehl-i ‘ilm ü şer’den
Kendi perrinden irer kartala tîr-i sehm-gîn
Bir çerâgın ehl-i beytinün söyindürmek diler
Bâd-ı zulmine penâh eyle şefâ’at dâmenin
Vir Resûlün hürmetine bana bu gamdan felâh
Hizb-i âle çün didün Kur’ân’da hizbü’l-müflihîn
Mekre âgâz eylediyse bana düşmen gadr idüp
Hakka saldum ben anı vallâhu hayrü’l-mâkerîn
‘Âşıka rahm it garîbündür yetimündür senün
Yâ Resûla’l-lâh kapuna geldi pür âh u enîn
Cevr-i gerdûndan ne pervâ mekr-i a’dâdan ne bâk
Himmet-i sultân-ı dehre hâlüm olursa karîn
Âsumân-ı dîn ü dünyâ kâm-rân-ı ‘adl u dâd
Tev’emân-ı feth ü nusret kahramân-ı mâ vü tîn
Ey penâh-ı ‘adl u dâd u merkez-i dünyâ vü dîn
Âsitânun kehf-i mazlûmîn emânü’l-hâifîn
Vasf-ı elkâb-ı cemîlündür emirü’l-mü’minîn
Na’t-ı ahlâk-ı cezîlündür imâmü’l-müslimîn
Nev-bahâr-ı ‘adl u dâdun nazreten li’n-nâzirîn
Çeşmesâr-ı lutf u cûdun lezzeten li’ş-şâribîn
Zıll-ı Hakk makbûl-i Hakk mümtâz-ı halk oldıguna
Bes degül midür bu hüsn-i hulk bürhân-ı mübîn
Gûş-ı çarha halka-i hükmün nişân-ı bendegî
Dâg-ı ihlâsun ruh-ı âfâka hâl-i ‘anberîn
Bulmaya harfine barmak komaga bir nokta ‘ayb
Nâme-i a’mâlüni yazan kirâm-ı kâtibîn
Cennet idüp dehri halkun halka ‘adlün çagırur
Hezihî cennâtü ‘adnin fe’dhulûha hâlidîn
Sâye-güster üstüne perr-i hümâ-yı lutf-ı Hak
Taht der- taht-ı tasarruf mülkdür zîr-i nigîn
Âsumân bustân-serâyun kehkeşândur cûy-ı âb
Verd-i nesrîn mihr ü mehdür anda encüm yâsemîn
Bûy-ı hulkun şemmesine hem-dem olsun bir nefes
Zemherîrün çillesinde çekmesün gül erba’în
Âyet-i İnnâ fetahnâ da elifler gibidür
Devletünde ser-firâz olmış durur a’lâm-ı dîn
Dâne-i hardalca gelmez kelle-i a’dâ ana
‘Askeründür tîg-i minkâr ile murg-i dâne-çîn
Nev-’arûs-ı saltanat tîg-i gazâ fermân-berün
Birisi mülk-i nikâh birisi mülk-i yemîn
Nüh sipihr ü çâr erkânı idinse nerd-bân
Çıkmaga evsâfun eyvânına ‘akl-ı hurde-bîn
Irmeye kim pâyesine kasr-ı kadr-i medhünün
Tis’a tis’in erba’a olursa farzâ erba’în
Kanda ben kanda niyâz-ı hazret-i şâh-ı cihân
Lîk ka’r-ı çehden olınur rasad çarh-ı berîn
Dilde sıdkun şöyle nakş itdüm ki didi her gören
Alışınca şöyle alışsa zemân ile zemîn
Saklarum cân gibi mihrün virmezem dünyâya ben
İşigün hakkı inan ki el-emînü bi’l-yemîn
Telh-kâm itdi beni ‘azl ile zehr-i kahr-ı dehr
Olsun ol milh-i ücâce şefkatün mâ-i ma’în
İrdi kış kılıc gibi mîh elde tîg-i âb-gûn
Döymeye âhen de olsa kalb hemçün âb-gîn
Hâliyâ irdi muharrem vakt-i mâtem devr-i gam
Tâzelendi köhne derdi âl-i hayrü’l-mürselîn
Hep muharremde ola gelmişdür ihsânun bana
N’ola mansıbla sevindürsen yine ey şâh-ı dîn
Herkesün bir mesnedi vü bir şefâ’at-hâhı var
Bendenün bâb-ı Muhammedle Hadîs’-i Erba’în
Eylerüm lutfundan istiftâ senün iftâ buyur
Sen dururken bî-kes-i evlâda kim olsun mu’în
Kime itsün iltica âl-i Nebi sen var iken
Dînine rükn-i rekîn ü şer’ine hısn-ı hasîn
Her şegâle Şîr-i Hak evlâdın itdirme zebûn
Ey ‘ata-yı Hak şikâristânına şîr-i garîn
Çün ezel dâr-ı na’im-i lutfun itdün bana câ
Andan ihrâc itme olur cennet ehli hâlidîn
Her ne ihsân ki ider âl-i resûle pâdişâh
Müntehâ-yı sidreden tahsîn okur Rûhü’l-emîn
Pâye-i devlet virür el herkese ammâ bana
Öpmege virmez elin sunar bir elsüz âsîtîn
Gerçi dirler söylenür devlet kazâ yanındadur
Kadı olaldan sürûra irmedi kalb-i hazîn
Râst oldugum bile çep bakup iden gûş-mâl
Biline şol dem ki ashâb-ı şimâl ile yemîn
Umarum olam harîm-i istikâmet mahremi
İrişüp Hakdan nidâ mümtâz olıcak mücrimîn
‘Âmile virilmesün devründe ‘âlim mansıbı
Bulsun eyyâmunda rıf’at ‘âlimîn ü ‘âmilîn
Himmetün feryâd-res olup olursa dest-gîr
Evc-i gerdûnda olam mihr-i münîre hem-nişîn
Saltanat sür dünyeler turdukca tur ol kâmurân
Kâm-bahş ol âle âl olsun kapunda kâm-bîn
Müstefîz ol rûh-ı Ahmedden müfîz ol âline
Bi’n-nebiyyi ve evlâdihi et-tayyibîn et-tâhirîn