Cumhuriyet Dönemi Şiirleri
Sedef, safir ve kör uyku, dünden Kalan bir aynaya vuruyor düş gibi Ve kâhinin her remil atışında ölüm Kara değil, karada…
Bir parça kar beyazı bulut mu Gök mavisi mendil mi anısı olan Savaktan akan serin sular mı Git getir usulca yarana…
Yüz bulmadı benim uzattıklarım; Kapışıldı onun getirdikleri… Onunki ezmeydi, şekerlemeydi; Benimki bir dostun mevlit şekeri!
Ben sersemin biriyim Oturmuş senin için aşk siirleri yazıyorum Ellerinin beyazlığından
Gece lambası kırmızı bir kadın yapıyor beni Oysa limon ağaçları bahçede küçük sarı güneşler taşıyor. Dokunsam bile onlara yanmam. Ne tuhaf!…
Tanzimat Dönemi
Yedi Meşaleciler
Tümünü GörYeniciler
Senin üstündedir Ne varsa yalnızlık, fakirlik namına Sevmek, yaşamak aşkına Devam eden ve edecek olan…
İşsizlik kötü şey vesselam. İşsizliğin kötü olduğunu da yalnız aç kaldığım zamanlar, düşünüyorum. Can sıkıntısından…
Uyuyamayacaksın Memleketinin hali Seni seslerle uyandıracak Oturup yazacaksın Çünkü sen artık o eski sen değilsin…
Oyle sevdim ki seni Oylesine sensin ki! Kuslar gibi civildar Tattirdigin acilar………………..
Ayışığında oturuyorduk Bileğinden öptüm seniSonra ayakta öptüm Dudağından seniKapı aralığı………………..
“Babamı gördüm düşümde,” diye anlattı, “Öylesine ağladım, yalvardım da, Anlamadı, belki de hiç tanımadı.” “Elbet…